Rozdział 27.

Nie wierzę. To koniec.

Wiecie co jest w tym najpiękniejsze? Mam najlepsze czytelniczki na świecie ♥

Kocham Was.

_____________________________________

Po kilkunastu, a może już nawet kilkudziesięciu godzinach byliśmy już w Londynie. Stolica Wielkiej Brytanii nie rozpieszczała pogodą – deszczowo, mglisto i niemiłosiernie wilgotno. Do tego było dopiero późne popołudnie, a ciemnogranatowe niebo rozciągające się nad metropolią wydawało się wskazywać na dużo późniejszą porę. 

Mimo wszystko nie przestawałam się uśmiechać. Nie było mnie tu tylko dwa tygodnie, a ja już zdążyłam zatęsknić za tym wielkim, nieprzyjaznym pogodowo miastem.

Dojazd do mieszkania zajął nam blisko godzinę.

- Witaj w domu – powiedziałam do Nialla, kiedy ten otworzył przede mną drzwi mieszkania. Chłopak stał w progu i uważnie mi się przyglądał. 

- Wytłumacz mi jedno, jak można za tym tęsknić? – zapytał po chwili zastanowienia.

- Nie wiem... Nie wiem, ale jak widać można! – powiedziałam z niebywałym entuzjazmem w głosie i rzuciłam się Horanowi na szyję.

Po wniesieniu wszystkich bagaży do mieszkania, przebrałam się w wygodne dresy i bluzę Irlandczyka. Zaczęłam rozpakowywać walizki.

- Zamówimy pizzę? – zawołał z salonu Niall.

- Pepperoni! – odpowiedziałam, segregując kolejne ubrania.

- Się robi – stwierdził, po czym sięgnął po telefon i zadzwonił do swojej ulubionej pizzerii. 

Po kilkunastu minutach dostawca przyniósł nam pachnącą kolację. Rozsiadłam się na kanapie obok Horana i pałaszowałam swój kawałek. W telewizorze leciała jakaś komedia z Sandrą Bullock, a w tle co jakiś czas było słychać szum wirującej pralki.

- Naprawdę nie brakowało Ci tych wieczorów? Z pizzą, przed telewizorem? Tak trochę jak stare małżeństwo – zagadnęłam chłopaka i przyglądałam mu się uważnie.

- Ciebie miałem cały czas przy sobie, więc za czym miałem się stęsknić? – odpowiedział Horan. - Chociaż wiesz… - dodał po chwili - tej kanapy to naprawdę mi brakowało. Można na niej robić tyle fajnych rzeczy.

Po tych słowach blondyn zbliżył się do mnie i namiętnie całując obrócił mnie na plecy. Przez dłuższą chwilę chłopak trwał tak nade mną, całując każdy skrawek mojej skóry. Znów usiadł, a ja położyłam mu na kolanach swoje nogi. Zatopiłam wzrok w ekranie telewizora, ale poczułam dotyk ciepłych dłoni na swoich stopach.

- O! Skąd wiedziałeś czego mi trzeba? – zapytałam szczerząc się do niego jak głupia. Musiałam wyglądać komicznie z tym obłąkanym uśmiechem połączonym z niedbałym koczkiem na głowie i na dodatek ubrana w moje workowate ciuchy. Jemu to i tak nie przeszkadzało, nadal patrzył na mnie jakbym była najpiękniejsza na świecie.

- Zawsze wiem – odpowiedział jak zwykle chłopak, nie przerywając masowania moich stóp. - I wiesz co, miałaś rację. Stęskniłem się za takimi wieczorami – dodał po chwili. Na jego twarzy malował się ciepły uśmiech.

Nie siedzieliśmy długo przed telewizorem. Kiedy sen zaczął dawać się nam we znaki, grzecznie udaliśmy się do łóżka. Zasnęłam szczęśliwa, wsłuchując się w rytm w jakim biło jego serce.

Następnego dnia wróciliśmy do starych zwyczajów. Gdy wstałam, Niall już kręcił się po kuchni.

- To ja jestem takim śpiochem czy to ty nie potrafisz spać? – zapytałam zaspana, kiedy stanęłam przy kuchennym blacie. Niemal natychmiast blondyn objął mnie w talii i na powitanie nowego dnia złożył czułego buziaka na moim policzku.

- Jesteś śpiochem – skwitował mnie z uśmiechem błękitnooki. Usiadłam przy stoliku, a minutę później Horan postawił przede mną dużą filiżankę pachnącej kawy.

- Masz jakieś plany na dzisiaj? Bo chciałabym Cię porwać – zapytałam spoglądając na blondyna znad filiżanki.

- Nie mam planów. Możesz mnie porywać – odpowiedział z uśmiechem i zabrał się za jedzenie.

Po śniadaniu, powoli, bez pośpiechu doprowadziliśmy się do porządku. Opuściliśmy mieszkanie i udaliśmy się w kierunku galerii handlowej. Paulina na pewno będzie urządzała wieczór panieński, a ja będę potrzebowała sukienki. Przecież ładnych sukienek nigdy za dużo. Po zakupach zakończonych kupnem cudownego kawałka miętowego materiału, było już popołudnie. Zanim pojechaliśmy do Pauliny i Toma postanowiliśmy z Niallem odwiedzić jakąś knajpę z dobrym jedzeniem.

Po południu zjawiliśmy się w mieszkaniu narzeczonych. Zanim dotarła El i Lou, Paulina zdążyła opowiedzieć mi wszystko na temat oświadczyn i tego jakie ma koncepcje dotyczące ślubu. Była tak szczęśliwa, że z jej oczu niemal strzelał entuzjazm. Wieczór spędziliśmy niby razem, ale jednak z podziałem na sekcję damską i męską. Zarówno Paulina potrzebowała wygadać się jakimś dziewczynom, tak i Tom potrzebował wieczoru w męskim gronie. Dopiero późnym wieczorem zebraliśmy się do domu.

- Przejdźmy się, zostaw samochód, jutro po niego przyjdziesz – poprosiłam Nialla.

Chłopak spojrzał na mnie nieco zmieszany, ale ostatecznie zgodził się na nocny spacer po Londynie. Szliśmy tak trzymając się za ręce, cały czas się śmiejąc. Przyparłam Nialla do ściany jednego z budynków i już miałam poczuć słodki smak jego ust, kiedy wokół rozległ się huk. Jakby strzał. Spojrzałam na pobladłą twarz Irlandczyka i poczułam, że nogi się pode mną załamują. Blondyn mocno mnie objął. Jego palce pokryły się ciepłym, czerwonym płynem. Krew. Moja krew.

- Nie, nie, nie. Nie rób mi tego. Słyszysz! Nie możesz mi tego zrobić! – głucho odbijało się w moich uszach. Horan ukląkł na chodniku i ułożył moją głowę na swoim ramieniu. Nie wypuszczał mnie ze swoich objęć, przytulał mnie najmocniej jak tylko mógł. 
Ja nie czułam już zimna. Nie czułam wiatru. Zapomniałam, co to ból. Nie czułam nic. Leżałam bezwładnie i odpływałam. Uśmiechnęłam się delikatnie do chłopaka. Uważnie wpatrywałam się w niebo. Zatapiałam się w moim niebie zamkniętym w jego oczach.