Rozdział 26.

Cześć Kochane!

Nie wiem co mogę Wam dziś napisać. To samo co zawsze? Że Was kocham? Że Wam dziękuję? Że jesteście najcudowniejsze, bo jesteście ze mną? Przecież Wy to wiecie ♥

Czytajcie zatem ♥ 

Buziaki ♥

____________________________________________

Kolejny dzień przebiegał według tego samego schematu, co poprzednie z tą różnicą, że zamiast siedzieć na plaży z Zaynem i Perrie, my z Horanem odwiedziliśmy salon spa. Muszę przyznać, że taki relaks był mi zdecydowanie potrzebny.

- A może dzisiaj kolacja na mieście? – zagadnęłam chłopaka, kiedy objęci opuszczaliśmy budynek.

- Jestem za, nie ma co siedzieć w domu – odparł pełen entuzjazmu Niall. Wyjęłam z torebki wyłączony dotychczas telefon.

- Co jest? Coś się stało? – zapytał mnie Horan, kiedy zauważył, że ze zmarszczonymi brwiami wpatruję się we włączone już teraz urządzenie.

- Dwadzieścia jeden nieodebranych połączeń od Pauliny… - rzuciłam nieprzytomnie. - Zadzwonię do niej – dodałam i wcisnęłam na aparacie zieloną słuchawkę.

- Czyś ty oszalała?! Żeby tak nie odbierać telefonów od ludzi! Jesteś nieodpowiedzialna – przywitała mnie poirytowana kuzynka.

- Hej kochanie! Tak, ja też się cieszę, że Cię słyszę. Teraz mów, czemu dzwoniłaś do mnie aż dwadzieścia jeden razy? – zapytałam radosnym tonem.

- Wracaj do Londynu… - powiedziała tajemniczo i nieco ponuro.

- Co? Ale dlaczego? Coś się stało? – w moim głosie dominowało przerażenie.

- Jesteś mi tu potrzebna… Wychodzę za mąż! – niemal wykrzyczała dziewczyna.

Takiej wiadomości zdecydowanie się nie spodziewałam. Paulina nie chciała przez telefon opowiadać mi o oświadczynach Toma. Powiedziała tylko, że wybrała El i mnie na swoje druhny i chce żebyśmy jej we wszystkim pomogły. Ustaliłyśmy, że za trzy dni widzimy się w Londynie.

Nie chciałam skracać pobytu na Bali nawet o jeden dzień. Powrót do Anglii miał się odbyć kosztem wizyty w Polsce. Trudno. Z drugiej strony moi rodzice poznali przecież Nialla jeszcze zimą, kiedy ten niespodziewanie do mnie przyjechał. Poza tym wierzyłam, że przecież będzie jeszcze wiele okazji ku temu, żeby moi rodzice poznali dokładniej chłopaka, którego pokochałam do szaleństwa.

- Oo, takich newsów to się nie spodziewałem – podsumował Niall, kiedy przekazałam mu wszystko, co usłyszałam od Pauliny.

Na kolację wybieraliśmy się z Zaynem i Perrie. Oczywiście nie wytrzymałam i im też przekazałam radosne wieści o ślubie mojej kuzynki.

Restauracja, do której zawitaliśmy była po brzegi wypełniona gośćmi. Nic dziwnego, serwowane tutaj jedzenie było najlepsze na całej wyspie. Co więcej, po dwudziestej na niewielkim podwyższeniu gromadził się zespół, a spora część eleganckiej restauracji zamieniała się w parkiet.

- Mogę Panią prosić? – zapytał Horan, unosząc jedną brew i podając mi swoją dłoń.

- Ależ oczywiście – odparłam z szerokim uśmiechem. Niemal natychmiast pognaliśmy na parkiet. Zayn z początku miał pewne opory, żeby dać porwać się muzyce, ale nie mógł odmówić wpatrzonym w niego błękitnym oczom Perrie.

Tańczyliśmy, śmialiśmy się, wygłupialiśmy do późnej nocy, a właściwie to do wczesnych godzin porannych. Kiedy padłam na łóżko, nie wiedziałam o Bożym świecie. Zdążyłam zerknąć jeszcze na telefon. Czwarta dwadzieścia osiem. Dobra godzina na to, żeby właśnie położyć się spać.

- Najchętniej nie wychodziłabym dzisiaj z łóżka – powiedziałam cicho sama do siebie, kiedy ponownie otworzyłam oczy.

- To nie wychodź – usłyszałam tuż przy uchu znajomy głos. Błękitnooki objął mnie mocno. - Zostań tu. Ze mną.

Odwróciłam się przodem do chłopaka i wpatrywałam się w jego słodką, jeszcze zaspaną twarz. Mimo że wciąż był troszeczkę nieprzytomny, to spoglądał na mnie tak jak zawsze. Tak jakbym była jedyną dziewczyną na świecie. Tym spojrzeniem dawał mi do zrozumienia, że należę tylko do niego – że nikt, oprócz niego, nie potrafi patrzeć na mnie w taki sposób.

Pewnie rzeczywiście przeleżelibyśmy cały dzień w łóżku, ale głód ma naprawdę niesamowitą siłę, która czy tego chcieliśmy czy też nie wyciągnęła nas z łóżka.

- Idziemy do centrum? Jutro pójdziemy na plażę – zagadnęłam Nialla, kiedy już najedzona obiadem rozsiadłam się na kanapie.

- Czytasz w moich myślach – odparł chłopak, przegryzając ostatnie już kęsy. 

W miarę szybko na dobre doprowadziliśmy się do porządku i ruszyliśmy w stronę centrum. Bez celu. Po prostu szliśmy przed siebie. Kręciliśmy się po mniej lub bardziej zatłoczonych miejscach. Zaglądaliśmy w szersze ulice czy mniejsze uliczki. Podążaliśmy tak, trzymając się za ręce. Czułam się tak lekko i beztrosko. Wiedziałam, że jestem szczęśliwa. Byłam przekonana, że trzymam właśnie swoje szczęście.

Spacer po mieście był bardzo przyjemny, ale ileż można? Postanowiliśmy wybrać się na plażę. Usiedliśmy na nieco wystygłym już piasku i wpatrywaliśmy się w horyzont. Dyskutowaliśmy na bardziej i mniej ważne tematy. Zastanawialiśmy się nad tym, co będzie kiedyś. Potrzebowałam takiego dnia. Dnia nicnierobienia i całkowitego leniuchowania z moim błękitnookim Irlandczykiem u boku.

Kiedy zrobiło się już ciemno, a zmęczenie zaczęło brać nad nami górę, wróciliśmy do domu.

- Idziemy do Zayna i Perrie? – zapytał mnie Niall, wchodząc do sypialni z dwiema butelkami wina w rękach.

- Na co jeszcze czekamy? Zabieraj tyłek – opowiedziałam i przechodząc obok chłopaka musnęłam jego usta. Kilka minut później siedzieliśmy już w czwórkę w altanie przy winie. Miło było siedzieć, rozmawiać, śmiać się przy rozlegającym się co jakiś czas brzdęku kieliszków. Toasty wznosiliśmy za wszystko – za udane wakacje, żeby trasa się chłopakom udała, żeby wszystko układało się jak najlepiej.

Niewiele po północy byliśmy z Niallem w swojej sypialni. Już miałam kłaść się do łóżka, kiedy poczułam silne ramiona oplatające mnie wokół talii.

- Nikomu Cię nie oddam. Jesteś moja, moja, moja… - wymruczał blondyn wprost do mojego ucha, po czym zaczął składać delikatne pocałunki na mojej szyi i ramionach. Odwróciłam się do chłopaka i ujęłam jego twarz w dłonie.

- Ale ja się do nikogo innego nie wybieram – odpowiedziałam.

Niall chwycił mnie mocniej i przeniósł na łóżko, gdzie zaczął się nade mną znęcać. Łaskotki miałam niemal wszędzie, a do tego on doskonale wiedział, gdzie szukać tych najbardziej wrażliwych.

- Nie, nie, nie! Błagam! Już! Stop! – wykrzykiwałam, między kolejnymi atakami śmiechu. Chłopak ponownie zbliżył swoją twarz do mojej. Nie odsuwając swoich ust od moich założył moje udo na swoje biodro. Wiedziałam jak to się skończy, ale nie miałam zamiaru przestawać.

Znów straciłam oddech w jego ramionach. Znów doprowadził mnie do gorączki. Znów wywołał na moim ciele miliard ciarek. Znów sprawił, że miałam dreszcze. Znów zasnęłam otulona jego gorącym oddechem wyczuwalnym na szyi i policzkach…

Ostatnie dwa dni spędzone na Bali postanowiliśmy wykorzystać najbardziej jak tylko mogliśmy. Spaliśmy mało, śmialiśmy się dużo. Niedobór snu nadrabialiśmy na plaży ucinając sobie długie drzemki na leżakach ustawionych w cieniu wielkich parasoli. Ostatnie dni były intensywne, ale to pozwoliło mi zebrać jeszcze więcej wspomnień z tego wyjazdu.

W końcu nieubłaganie nadszedł dzień, w którym musieliśmy opuścić Bali.

- Mamy wszystko? – zapytał Niall, kiedy miał wynosić walizki do taksówki.

- Tak. Nie ma tu już nic, co należałoby do nas – odparłam, kiedy obeszłam wszystkie pomieszczenia. Próbowałam się uśmiechnąć, ale chyba nie bardzo mi to wyszło.

- Jeszcze tu wrócimy. Obiecuję – powiedział chłopak, kiedy zauważył mój sztuczny uśmiech. Przytulił mnie i pocałował w policzek.

- Jak obiecujesz to Ci wierzę. A teraz Londyn. Paulina i Tom nas potrzebują – odpowiedziałam i wpatrywałam się w błękitne oczy Irlandczyka. 

Chłopak zaśmiał się tylko i stwierdził, że Tom rzeczywiście pewnie przeżywa teraz ciężkie chwile i potrzebuje męskiego wsparcia.

Walizki były już zamknięte w bagażniku, a ja przez szybę samochodu wpatrywałam się w oddalające się domki. Powtarzałam sobie, że przecież jeszcze tu wrócę.