Rozdział 24.

Hej Wam ♥

Dziś stosunkowo króciutko, ale mogę Wam obiecać, że nowy będzie szybciutko.
Tak, znów wspomnę o tym, że tak niewiele do końca. Z jednej strony nie mogę się doczekać, bo jestem ciekawa jak zareagujecie. A z drugiej wiem, że będzie mi smutno.
Ale nic, czytajcie i piszcie mi co sądzicie ♥
Buziaki ♥

____________________________________________________________

Kiedy o poranku otworzyłam oczy, Nialla już przy mnie nie było. Nieprzytomnym wzrokiem zbadałam cały pokój. Pusto.

Usiadłam na łóżku, przetarłam zaspane oczy, po czym nałożyłam na siebie koszulkę chłopaka i poszłam go poszukać. Wyjrzałam na taras, ale po Irlandczyku nie było tam śladu. Powłóczyłam nogami do kuchni. Blondyn stał przy ekspresie do kawy i rozmawiał z kimś przez telefon. Nie zauważył mnie, bo stałam centralnie za jego plecami.

- To co, wszystko już ustalone? – mówił do aparatu. – Widzimy się za jakieś dwie godzinki... No, to cześć!

Błękitnooki położył telefon na blacie, nastawił ekspres i już chciał wychodzić z kuchni, ale zauważył mnie stojącą w progu.

- Cześć Słońce! – przywitał mnie wielkim uśmiechem. - Właśnie miałem iść Cię obudzić – dodał, po czym stanął maksymalnie blisko mnie i złożył czułego buziaka na moim czole.

- Gotowa na kolejny wspaniały dzień? – zapytał po chwili, szczerząc się jeszcze bardziej. Niall po tych słowach położył jedną dłoń na dole moich pleców, w drugą zaś ujął moją rękę i zaczął bujać się ze mną w rytm jakiejś znanej tylko jemu melodii.

- Co ci się stało? Wypiłeś za dużo kawy z rana czy jak? Powinieneś być zmęczony po nieprzespanej nocy, marudny z powodu obolałych pleców. A Ty co? Taka radość? Ja nie wiem, co się z Tobą dzieje chłopcze. Ogranicz te dopalacze – wymamrotałam, co jakiś czas przerywając swoją wypowiedź śmiechem.

- To Ty tak na mnie działasz. Lepiej niż kawa czy jakieś dopalacze – odparł chłopak po czym odchylił mnie mocno do tyłu. Gdy znów przyciągnął mnie do siebie byłam możliwie najbliżej jego ciała. Niall delikatnie musnął moje usta.  - To co? Śniadanie? – zapytał unosząc jedną brew.

- Nie, nie, nie. Najpierw łazienka, potem śniadanie – odparłam, gładząc policzek chłopaka. - Ale nie przejmuj się, możesz zacząć jeść beze mnie – rzuciłam i opuściłam kuchnię.

Dzięki szybkiej wizycie w łazience udało mi się doprowadzić się do stanu w miarę wyjściowego. Ponownie zawitałam więc do kuchni, gdzie Niall już na dobre zajmował się śniadaniem. Usiadłam naprzeciw chłopaka i wpatrując się w zastawiony pysznościami stół zastanawiałam się, co wybrać.

- Mamy jakiś plan na dzisiaj? Bo z tymi Twoimi plecami to plaża raczej nie wchodzi w grę – zagadnęłam chłopaka, nie odrywając wzroku od stolika.

- Mamy plan. I tak, to nie będzie plaża – odpowiedział nieco tajemniczo chłopak. - Ale bez obaw, będziesz się mogła poopalać – dodał posyłając mi swój łobuzerski uśmieszek. Zmarszczyłam brwi i zastanawiałam się, co Irlandczyk mógł szykować. Zapewne do spółki z Malikiem.

- Jest sens żebym pytała, co dokładnie będziemy dziś robić czy i tak nie masz zamiaru mi tego zdardzić? – zapytałam po chwili zastanowienia.

- To będzie niespodzianka – poinformował mnie chłopak. Zerknął na zegarek. - Dowiesz się za jakieś półtorej godziny.

- Aha, okej. A powiesz mi chociaż co powinnam zabrać? – nie dawałam za wygraną.

- To, co na plażę spokojnie ci wystarczy. Wszystko inne będzie już na miejscu – powiedział, z każdym słowem uśmiechając się coraz bardziej.

Uwielbiał się tak ze mną droczyć. Dawać mi jakieś skrawki informacji, które ja na siłę próbowałam poskładać w całość. Niall był w tym tak dobry, że zawsze wybierał dla mnie takie wskazówki, które dawały jakiś zarys planu, ale zbyt mały, aby stwierdzić, co to dokładnie będzie. Nie cierpiałam, kiedy tak na swój sposób się nade mną pastwił, ale jednocześnie uśmiech, jaki mu wtedy towarzyszył nie pozwalał mi ani na sekundę przestać go kochać.

Kiedy w końcu zjadłam, co miałam zjeść, poszłam do sypialni. Zgarnęłam do torebki najpotrzebniejsze rzeczy, włożyłam na stopy kolorowe sandałki, a na nos założyłam ciemne okulary. Niall ubrał tylko spodenki, na jego głowie zawitała zielona czapka, a na nosie obowiązkowo spoczywały ciemne Ray Bany. Oboje byliśmy już zwarci i gotowi na kolejny wspaniały dzień spędzony w istnym raju na ziemi.

Najpierw wstąpiliśmy do Zayna i Perrie. Dziewczyna wrzuciła do torebki ostatnie rzeczy, po czym ruszyliśmy na spotkanie niespodziance przygotowanej przez chłopaków.

Nasi mężczyźni na początek dnia urządzili nam długi spacer. Mimo spiekoty panującej na wyspie nie narzekałam. Świetnie się bawiłam. Śmiechy, uśmiechy, żarty i głupoty towarzyszyły nam przez cały czas. Przemierzaliśmy wąskie uliczki, mijaliśmy stragany z najróżniejszymi bibelotami i restauracje o najrozmaitszych jadłospisach. Spacer trwał dosyć długo, więc korzystając z okazji wyjęłam z torby aparat i kolejny raz niemal nie zdejmowałam palca ze spustu migawki. Chciałam mieć po tych wakacjach miliard zdjęć i jeszcze więcej wspomnień.

- Już jesteśmy – poinformował nas Zayn. Rozejrzałam się wokół. Staliśmy właśnie w jakimś maleńkim porcie, nic specjalnego.

- To tu? Co wy tu chcecie robić? – zapytałam niebywale nieinteligentnym, żeby nie powiedzieć głupawym, tonem. Zayn, Niall i Perrie spojrzeli na mnie, wymienili między sobą kilka spojrzeń po czym buchnęli niemal histerycznym śmiechem.

- Tu nic, głuptasie. Ale dzięki temu cały dzień spędzimy poza wyspą – powiedział Niall, kiedy już odzyskał oddech. Otarł wywołane śmiechem łzy  i wskazał ręką na wielki biały jacht tuż przed nami.

- Przez cały dzień jest tylko do naszej dyspozycji – dodał Zayn, a ja nadal stałam z delikatnie rozwartymi ustami i nie do końca wierzyłam swoim oczom.