Rozdział 22.

Jejku, to już dwudziesty drugi rozdział. Wiecie, że do końca zostało już tylko sześć? Może piszę to za szybko, ale mam nadzieję, że w razie następnych opowiadań zostaniecie ze mną, hm?

Po raz dwudziesty drugi dziękuję każdej z Was za tak cudowne komentarze, za to, że jesteście. ♥ Chyba się powtarzam, ale nie spodziewałam się, że uda się osiągnąć tak wiele dzięki temu opowiadaniu.

Dziękuję. ♥

PS. Dziś nie jest całkiem zwykły dzień. 

Dziś swoje... kolejne urodzinki obchodzi 

pewna istotka o imieniu Ola. 

Kochana, jeszcze raz wszystkiego najlepszego! ♥

________________________________________

Rano obudziły mnie ciepłe promienie słońca na policzkach.

- Dzień dobry – zadźwięczał znajomy głos. Przetarłam zaspane oczy i zobaczyłam siedzącego na brzegu łóżka Nialla. Blondyn też dopiero wstał, mimo zaspanej buzi i rozczochranych włosów i tak wyglądał najlepiej na świecie.

- Dzień dobry – odpowiedziałam, po czym podniosłam się i zostawiłam na policzku chłopaka delikatnego buziaka. Wstałam z łóżka i ruszyłam do łazienki. Obmyłam twarz chłodną wodą, nałożyłam pastę na szczoteczkę i po chwili moje usta wypełniły się miętową pianą. W tym momencie w drzwiach stanął  Horan. Irlandczyk włożył w usta swoją szczoteczkę i zaczął się ze mną droczyć, przepychając się przy umywalce.

- Ja tu byłam pierwsza! – wybełkotałam z ustami pełnymi piany. Nie jestem pewna czy mój przekaz dotarł do chłopaka. Odpowiedział mi coś, ale z uwagi na to, że miał szczoteczkę w buzi, za nic nie umiałam go zrozumieć.

- Czy Ty zawsze musisz siedzieć w łazience, wtedy kiedy ja? – zapytałam, kiedy wypłukałam już ze swoich ust całą ich zawartość.

- To Ty zawsze w niej siedzisz wtedy, kiedy ja – stwierdził chłopak z udawaną pretensją.

- Pf. Wychodzę – rzuciłam i już byłam przy drzwiach łazienki, kiedy silne ramiona chłopaka mocno mnie objęły.

- Beze mnie nigdzie nie idziesz – powiedział radosnym tonem i zaczął obsypywać drobnymi pocałunkami moją szyję.

- Na śniadanie bez Ciebie? Nie ma nowy! – odpowiedziałam, po czym odwróciłam się przodem do blondyna i na dłuższą chwilę przywarłam do jego ust. Jego wargi, podobnie jak moje, miały teraz miętowy smak.

Całe szczęście na śniadanie nie musieliśmy wychodzić z naszego domku. Wszystko było już gotowe. 

W rogu kuchni znajdował się drobny, dosyć wysoki drewniany stolik i dwa duże fotele. Na nich ułożone były miękkie kremowe i bladoróżowe poduszki. Przez wielkie, przesłonione niemal przezroczystymi zasłonami okna do pomieszczenia bez trudu wpadały słoneczne promienie. 

Drewniany stolik zapełniony był jedzeniem – już nie tak egzotycznym jak ostatnio. Ot, takie zwykłe śniadanie z bułkami, dżemem, jajkami i innymi równie typowymi propozycjami. Usiadłam na jednym z foteli, a Niall podjął się nastawienia stojącego na kuchennym blacie ekspresu do kawy.

Chłopak oprał się o blat i zaczął rozpracowywać urządzenie. Jako że miał na sobie tylko kraciaste zielone bokserki, muszę przyznać, że widok był całkiem miły. Mój strój nie był bardziej wyszukany. Niebieskie majtki prześwitujące przez białą koszulkę to był zdecydowanie mało wyjściowy strój.

Zabrałam się więc za przekrajanie bułek, a po chwili błękitnooki postawił przede mną solidny kubek ciepłej kawy.

Posmarowałam kawałek pieczywa dżemem i nie wypuszczając go z ust, wstałam i otworzyłam jedno z dużych okien, aby wpuścić do pokoju trochę rześkiego oceanicznego powietrza. Wbrew moim oczekiwaniom, poczułam na sobie powiew gorącego wiatru. 

Znów usiadłam przy stole i wpatrywałam się w zajadającego się wszystkim po kolei Nialla. Po chwili chłopak spostrzegł, że go obserwuję.

- Co? – zapytał zdziwiony.

- Nic. Lubię takie poranki. Z Tobą. Ze słońcem. Z pachnącą kawą z ekspresu. Lubię – odparłam z uśmiechem i wzięłam łyk ciemnego napoju.

- Gotowi na plażę? – usłyszałam za plecami głos Malika. 

Mulat wparował przez otwarte wcześniej okno. Muszę przyznać, że zdziwienie malujące się na jego twarzy było niesamowicie zabawne. Po chwili tuż za nim ukazała się jego dziewczyna.

- Gotowi… - zaczęła Perrie - … wy dopiero jecie?! – zapytała, dziwiąc się nie mniej niż chłopak. Spojrzeliśmy na siebie z Niallem i zaczęliśmy się śmiać.

- Idźcie, dołączymy do was za chwilę – powiedziałam, kiedy przełknęłam już kęs bułki.

- Znajdziemy was jakoś na plaży, bez obaw – dodał Horan.

Zayn i Perrie ruszyli wylegiwać się ciepłym piasku, a my nadal zajmowaliśmy się śniadaniem. Kiedy byłam już najedzona,  przyciągnęłam nogi do siebie i powoli zaczęłam pić nieco ostygłą już kawę. Niedługo potem zebraliśmy się w końcu na tą plażę.

Znalezienie Zayna i Perrie całe szczęście nie zajęło nam dużo czasu – różowe włosy dziewczyny i wytatuowana ręka chłopaka były tak charakterystycznymi elementami, że nie można było przejść wobec nich obojętnie.

Usiadłam na leżaku, wyjęłam z torby krem i zaczęłam pokrywać cienką warstwą specyfiku całą skórę.

- Chodź, posmaruję Cię – powiedziałam do Nialla.

- Nie trzeba – odparł, nawet nie spoglądając w moją stronę.

- Spiecze Cię – nie dawałam za wygraną.

- Nie martw się, nic mi nie będzie.

- Spali Cię i będziesz jęczał w nocy, że Cię boli, piecze i Bóg wie co jeszcze.

- Ja będę jęczał? Chyba raczej Ty. I to na pewno nie z powodu nadmiernej opalenizny – odparł pewny siebie blondyn. Riposta chłopaka ścięła mnie z nóg.

- Okej, jak chcesz. Mówiłam, uprzedzałam, ale skoro ty wiesz lepiej. Proszę bardzo – powiedziałam i uniosłam ręce w geście kapitulacji.

Popołudnie minęło nam na leżeniu plackiem w słonecznych promieniach bądź pływaniu w krystalicznie czystym oceanie. Z Perrie skłaniałyśmy się bardziej ku tej pierwszej opcji, chowając się jednak czasem przed słońcem w cieniu parasoli. Zayn i Niall niemal nie wychodzili z wody.

Czujnie obserwowałam ramiona chłopaka i z utęsknieniem wyczekiwałam wieczora. W odróżnieniu od Malika, Irlandczyk ze swoją bladą cerą nie miał żadnych szans z gorącymi promieniami indonezyjskiego słońca.

Plażę opuściliśmy mniej więcej tak jak wczoraj – niewiele po piętnastej. Po kamiennych schodkach wdrapaliśmy się z powrotem do naszych domków, gdzie czekał już na nas jak zwykle pięknie podany obiad.

Posiłki w altanie to chyba jedna z najprzyjemniejszych czynności na Bali. Plaża, ocean, egzotyka – to można było znaleźć w wielu zakątkach ziemi. Ta niewielka, tak delikatna konstrukcja była jednak jedyna i niepowtarzalna. Tylko tutaj jedzenie smakowało tak dobrze. Tylko tutaj kanapa była tak wygodna. Tylko tutaj każdy podmuch wiatru poruszający białymi zasłonami zdawał się nieść ze sobą maleńkie cząsteczki magii. Zakochałam się w tym miejscu. Mogłabym tam spędzić pół życia.

Z brzuchem zapełnionym smakowitym jedzeniem odwiedziłam łazienkę. Wzięłam ciepły prysznic, nałożyłam na siebie świeże ubrania, do niewielkiej torebki spakowałam kilka najpotrzebniejszych rzeczy.

- Chodź, pójdziemy po Malików i skoczymy na miasto – rzuciłam do blondyna, kiedy ten czysty i pachnący opuścił łazienkę. Chłopak nic nie odpowiedział. Ubrał się tylko i grzecznie podążył za mną. 

Tym razem nie obchodziliśmy po raz drugi wszystkich straganów. Znaleźliśmy przyjemną położoną przy plaży restaurację, gdzie udało nam się zająć stolik na tarasie. Rozsiedliśmy się na wygodnych krzesłach, a przed nami rozciągał się bezkresny ocean.

- Mam ochotę na coś słodkiego, ale nie mam pojęcia, co wybrać. Co te nazwy w ogóle znaczą? – zaczęłam mówić, wpatrując się w menu.

- Zamówmy wszystkie desery!  - stwierdził pełnym entuzjazmu głosem Niall. Jego błękitne oczy zapełniły się teraz milionem iskierek.

- Oszalałeś?! Przecież nie damy rady zjeść całego menu – odpowiedziałam bez namysłu.

- Dlaczego nie? W czwórkę? Spokojnie damy radę! A przynajmniej spróbujemy wszystkiego – powiedział Zayn. Jego argumenty wydawały się całkiem racjonalne.

- Na co czekacie? Zamawiajcie! – zakończyła całą dyskusję Perrie.

Chwilę potem nasz stół zapełnił się słodkimi specjałami. Jedynym potrzebnym nam narzędziem była łyżeczka. Każdy miał swoją i zatapiał ją we wszystkim po kolei. Najwięcej namachała się łyżeczka Irlandczyka, ale to było akurat pewne od samego początku.

Kiedy wszystkie talerze były już opróżnione, a nadmiar słodyczy nieco nas zemdlił, wstaliśmy od stolika i opuściliśmy knajpkę, chcąc pochodzić jeszcze trochę po centrum Bali.

- A co gdybyśmy wrócili plażą? – zapytał Zayn, kiedy bezcelowo kręciliśmy się wokół straganów.

- O tak, jestem za! – odpowiedziałyśmy z Perrie chórem.

Niall nie miał już nic do gadania - czekał go spacer po plaży niezależnie od tego czy mu się to podoba czy też nie.