Rozdział 20.

Cześć miśki!

Chyba po nieco dłuższej niż zazwyczaj przerwie dodaję nowy rozdział. 

Jak zwykle mam nadzieję, że się Wam spodoba. 

Dla mnie jest to chyba najważniejszy ze wszystkich dotychczas wrzuconych fragmentów. Taki mój mały osobisty ukłon w stronę talentu Eda i swojego rodzaju hołd dla jednego z najpiękniejszych filmów wszech czasów. 

Ah - i oczywiście PS. I love you. Wszystkich!

♥ 

_______________________________________

Kolejny dzień spędzony w Irlandii zaczął być fascynujący dopiero wieczorem. Niall zabierał mnie do pubu, w którym często spotyka się ze swoimi znajomymi. I tym razem miało ich tam nie zabraknąć. Gdyby nie fakt, że postanowiłam ubrać buty na najwyższych koturnach jakie mam, pewnie nie wzywalibyśmy taksówki tylko wykorzystali ciepły wieczór na kolejny spacer po irlandzkim mieście.

Niewiele po dwudziestej byliśmy już w pubie. Nie nastawiałam się na nic spektakularnego, ale ten kraj kolejny raz mnie zaskoczył. Lokal wyglądał jak rodem wyjęty z komedii romantycznej z Irlandią w tle. Całe pomieszczenie wypełnione było drewnianymi elementami, na końcu sali znajdowała się niewielka scena, a po prawej stronie lokalu umieszczony był długi, również drewniany, bar. Mimo że wszyscy rozmawiali i nikt nie zachowywał się cicho, to bez trudu można było usłyszeć stojącego na scenie muzyka.

- Chodź – usłyszałam od stojącego przy mnie Nialla. Chłopak mocno chwycił mnie za rękę i poprowadził w głąb lokalu.

Stanęliśmy przy dużej loży zajmowanej przez kilka osób. Horan zaczął się z nimi witać, a potem ja przedstawiałam się każdemu z osobna. Usiadłam obok blondyna i próbowałam włączyć się w rozmowę.

Nie przywiązywałam wagi do tego, co dzieje się na scenie, do czasu aż pojawił się na niej pewien mężczyzna.

- Dziś odwiedził nas specjalny gość – zaczął mówić gospodarz – ale żeby dla nas wystąpił, będziemy musieli go do tego trochę zachęcić. Więc Niall? Jak będzie? Przyjdziesz sam czy mamy Cię tu wnieść siłą? – zapytał mężczyzna kierując swój wzrok w stronę naszego stolika. Zerknęłam na Nialla. Jego twarz zaczęła pokrywać się delikatnym rumieńcem. Po wpływem mojego spojrzenia jego wargi zakrzywiły się w uśmiechu.

- No idź, nie daj się prosić – powiedziałam do niego z błyszczącymi z ekscytacji oczyma. Uwielbiałam oglądać go na scenie. Kochałam słuchać jak gra czy śpiewa.

- A coś na zachętę? – zaczął droczyć się ze mną błękitnooki. Uśmiechnęłam się szeroko i cmoknęłam go w policzek. Chłopak wstał, puścił mi oczko i wszedł na scenę.

- Cześć wszystkim! – powiedział Horan i uśmiechnął się chyba najszerzej jak tylko mógł.

Moment później trzymał już w rękach gitarę i zaczął grać. Jego głos idealnie pasował do melodii wydobywającej się spod strun instrumentu. Po wykonaniu kilku piosenek spoza repertuaru One Direction, chłopak znów zaczął mówić do ludzi pod sceną.

- A na koniec coś specjalnego dla kogoś specjalnego – uśmiechnął się pod nosem Horan. Byłam niesamowicie ciekawa, co ten sprytny blondyn szykuje. Po kilku pierwszych dźwiękach moje ciało ogarnęła fala ciarek. Nie wiedząc czemu cała zadrżałam.

„Give me love” Eda Sheerana w jego wykonaniu brzmiało niesamowicie. Jego głos był cudowny jak zawsze, ale dodatkowo było w nim tyle emocji i uczuć, że patrzyłam na scenę maślanym wzrokiem. Kiedy Niall spoglądał w moją stronę, moje serce wariowało. On tylko śpiewał, a działał na mnie tak, że czułam się jak teatralna marionetka, z którą może zrobić, co tylko zechce.

Chłopak zaczął powoli zbliżać się do brzegu sceny. Po niewielkich schodkach zszedł na poziom widzów i podążał w stronę naszej loży. Z każdym krokiem chłopaka, moje serce uderzało w żebra coraz mocniej i szybciej.

Błękitnooki przemieszczał się pomiędzy niewielkimi stolikami, ale nie odrywał wzroku od miejsca, do którego zmierzał. Oparł się o stolik naprzeciw mnie i śpiewał dalej jak gdyby nigdy nic.

- No idź do niego – szepnął mi do ucha kolega Horana. Z trzęsącymi się rękoma i nogami jak z waty wstałam od stolika i małymi kroczkami zbliżałam się do blondyna.

- Give me love… - niemal wyszeptał ostatni wers piosenki, kiedy byłam już przy nim.

Nawet na moment nie oderwał ode mnie wzroku. Ja też wciąż trwałam wpatrzona w niego jak gdyby był najcudowniejszym człowiekiem jakiego kiedykolwiek widziałam. W sumie to chyba był najcudowniejszym człowiekiem jakiego kiedykolwiek spotkałam. Zdecydowanie był.

- Jak Ty to robisz? – zapytałam tak cicho, że nie byłam nawet pewna czy moje słowa dotarły do uszu blondyna.

- Dzięki Tobie – odparł Niall i oparł swoje czoło na moim. Oplotłam swoje dłonie wokół jego szyi. On zaś objął swoimi ramionami moją talię. Na scenie występował już ktoś inny, ale nas to nie obchodziło. Staliśmy tak przytuleni, bujając się z wolna. Spokój i poczucie bezpieczeństwa towarzyszące mi w tamtej chwili są nie do opisania.

Reszta wieczoru upłynęła już pod znakiem szalonych pląsów przy żywiołowej, bagatela irlandzkiej, muzyce. Czas zleciał nam błyskawicznie. Nad ranem, z obolałymi od nieustającego tańca nogami, wylądowaliśmy z powrotem w domu. Przespaliśmy pół dnia, ale po takiej nocy to chyba normalne.

- I jak się bawiliście? – zagadnęła nas mama Nialla przy obiedzie.

Oczywiście ten obżartuch miał usta wypełnione jedzeniem, więc to na mnie padło zadanie opowiedzenia o moim pierwszym wieczorze w irlandzkim barze.

- Było naprawdę świetnie. Nie myślałam, że wytańczę się za wszystkie czasy! Ludzie, atmosfera, muzyka, wszystko sprawiało, że można było zapomnieć o całym świecie – odpowiedziałam krótko i szybko wzięłam do ust spory kęs obiadu.

Późnym popołudniem znów położyłam się na kanapie, chcąc jeszcze trochę odespać. Kiedy już prawie zasypiałam, ocknął mnie Niall. Błękitnooki usiadł obok mnie i pocałował w policzek.

- Mam nadzieję, że to ważne skoro musiałeś mnie budzić – powiedziałam ledwie przytomnym głosem, wciąż przecierając zaspane oczy.

- Dzisiaj jest mecz i wszyscy idą oglądać go do pubu. Może też byśmy poszli? – zapytał chłopak, uśmiechając się szeroko. Szczerzył się tak zawsze, kiedy mu na czymś zależało. Nie jestem wielką fanką piłki nożnej, ale pomyślałam, że oglądanie takiego meczu w pubie pewnie ma jakiś swój klimat.

- O której lecimy? – odpowiedziałam pytaniem na pytanie.

- Zaczyna się o ósmej, ale fajnie jakbyśmy wyszli już przed siódmą – odparł chłopak. Skinęłam tylko głową. Sięgnęłam po leżący nieopodal telefon, nastawiłam budzik i ponownie jak długa ułożyłam się na kanapie.

Grubo przed ósmą byliśmy na miejscu. Szczerze mówiąc, szłam tam z mieszanymi uczuciami. Nastawiłam się nawet na to, że mogę siedzieć przy tym przysłowiowym piwie zupełnie znudzona. Całkowicie się myliłam.

Z początku rzeczywiście, ledwie nadążałam, zastanawiałam się kto gra przeciw komu i którym mam kibicować, ale później sytuacja diametralnie się zmieniła i razem z innymi dałam się ponieść „sportowemu duchowi”. Kibicowanie miało też nieco inną stronę. Kufle piwa szły jeden za drugim, aż w końcu straciłam rachubę. Moja słaba głowa dała o sobie znać i… i nie wiem nawet jak znalazłam się z powrotem w domu.

Rano obudziłam się z gigantycznym bólem głowy. Podniosłam się z łóżka i, chwytając się po drodze wszystkich mebli po kolei, ruszyłam w stronę łazienki.

- Nareszcie wstałaś, księżniczko – przywitał mnie, stojący w drzwiach pokoju, Niall. Spojrzałam na niego czerwonymi, podkrążonymi oczyma. Uśmiechnął się z politowaniem.

- Dużo wypiłam? – zapytałam zachrypniętym głosem.

- Nie wiem, bo kufle szły Ci wyjątkowo szybko – zaśmiał się chłopak.

- Ale chyba nie zrobiłam nic głupiego? – w moim głosie słychać było wyraźną niepewność.

- Chciałaś zacząć tańczyć na stole, ale byłaś tak zalana, że nie potrafiłaś na nim nawet ustać, więc szybko spadłaś prosto w moje ramiona – wyjaśnił chłopak, śmiejąc się przy każdym wyrazie coraz mocniej.

- Przepraszam – powiedziałam, patrząc w tak śliczną i radosną buzię chłopaka.

- Nic się nie stało. Każdemu się zdarza. W sumie to pierwszy raz widziałem Cię tak nawaloną.

- Pierwszy i ostatni – rzuciłam, będąc już tuż przy drzwiach łazienki.

Przez resztę dnia walczyłam z kacem i usilnie próbowałam doprowadzić się do porządku. Bez skutku. Cały dzień spędziliśmy z Niallem w domu. Kanapa, domowe jedzenie, hektolitry picia, dobry film na ekranie i Niall siedzący tuż obok.

- Jeśli tak mam leczyć każdego kaca, to naprawdę muszę się zastanowić, czy nie robić tego częściej – zwróciłam się do chłopaka.

- Wariatka – odpowiedział, posyłając mi ciepły uśmieszek. Wariatka. Nawet taką kochał mnie bez pamięci.

Ostatnie dwa dni w Irlandii spędziliśmy w gronie rodziny i przyjaciół Nialla. Blondyn chciał się nacieszyć ich obecnością jak najbardziej tylko mógł. Nie wiadomo, kiedy znowu wpadnie z wizytą w rodzinne strony. Teraz jego grafik miał być jeszcze bardziej napięty – trasa koncertowa nie uznaje taryfy ulgowej. Do jej rozpoczęcia zostały jeszcze nieco ponad dwa tygodnie. Ten czas mieliśmy już jednak bardzo dokładnie rozplanowany.