Rozdział 19.

Nie wiem co mam napisać. Wiecie przecież, że wszystkie Was uwielbiam i jestem Wam niezmiernie wdzięczna za tyle ciepłych słów, które tak bardzo motywują. Wiecie, że dziękuję Wam za to, że ze mną jesteście i że dzięki Wam całe to opowiadanie ma sens. No.

Dziękuję Wam ♥

Mam nadzieję, że choć trochę Was w tym rozdziale zaskoczę. Mam nadzieję, że się spodoba. Mam nadzieję, że napiszecie mi co sądzicie, czy podoba się czy nie. Wiem, że mogę na Was liczyć.

Buziaki ♥

______________________________

- Widziałaś gdzieś moją niebieską koszulę? – krzyknął Niall, kiedy już pakowaliśmy walizki.

- Wisi w szafie, po prawej stronie – odparłam spoglądając na niego znad własnego bagażu. Moja walizka chyba jeszcze nigdy nie była aż tak napakowana, ale w końcu musiałam się przygotować na taką podróż.

- I co? Spakowana? – zapytał Niall, stając w drzwiach sypialni. Usiadłam na łóżku i zaczęłam się uważnie rozglądać po pokoju.

- Mam wrażenie, że czegoś zapomniałam – odpowiedziałam poważnym tonem.

- Szafa jest pusta, w łazience też już kompletnie nic nie ma, więc powiedz mi, czego mogłabyś zapomnieć? Mnie masz przecież przy sobie cały czas. A może przejmujesz się czymś innym niż to czy wszystko zabrałaś? – zapytał chłopak i usiadł obok mnie na łóżku. Przed nim nic nie mogłam ukryć. Jego niebieskie oczy chyba naprawdę czytały w moich myślach.

- A co jeśli oni mnie nie polubią? A co jak się wygłupię? – zaczęłam. - Nie, nie, nie! Ja nigdzie nie jadę – poinformowałam załamana. Ukryłam twarz w dłoniach i skuliłam się na wygodnym materacu.

Wizyta w rodzinnym domu Nialla wywoływała u mnie wręcz paraliżujący strach. Na dodatek to nie miał być rodzinny obiadek, tylko tydzień spędzony pod jednym dachem.

- Ja Cię kocham, więc nie rozumiem, dlaczego oni mieliby Cię nie polubić. Jestem pewien, że ich zauroczysz – powiedział Niall próbując mnie pocieszyć, ale to wcale nie pomagało. Nadal byłam przerażona.

- Chodź, musimy już wychodzić, bo spóźnimy się na samolot – poganiał mnie chłopak. Niechętnie zwlokłam się z łóżka, zgarnęłam podręczną torbę i opuściłam mieszkanie Irlandczyka. Louis już czekał na nas pod drzwiami. Zapakowaliśmy walizki do jego samochodu, a godzinę później byliśmy już na lotnisku. Po wszystkich kontrolach, odprawach i zaliczeniu każdej z bramek w końcu znaleźliśmy się na pokładzie samolotu. Lot trwał bardzo krótko – po upływie niecałej godziny byłam już w Irlandii.

Odebraliśmy bagaże i ani się obejrzałam, a już siedziałam w taksówce. Z każdym kolejnym kilometrem przemierzanym przez samochód, coraz mocniej ściskałam dłoń chłopaka.

- Nie denerwuj się tak. Zaraz urwiesz mi tą rękę – powiedział blondyn i złożył krótkiego buziaka na moim czole. Nie odpowiedziałam. Wzięłam głęboki wdech, a w duszy ciągle powtarzałam sobie, że dam radę. Przecież to nic strasznego.

Po przejechaniu kilkunastu kilometrów za szybą mignęła tabliczka z napisem "Mullingar".

- Już jesteśmy – szepnął mi do ucha Niall, a taksówka stanęła.

- Boję się, wiesz? – powiedziałam wpatrując się w błękitne oczy. Próbowałam w nich znaleźć zgubioną gdzieś pewność siebie i odwagę.

- Uśmiechnij się. Będzie dobrze. Zobaczysz – odparł Niall i czule dotknął moich ust swoimi wargami.

W końcu wysiadłam z taksówki. Chwyciłam dłoń blondyna i kurczowo się jej trzymając, posłusznie szłam za chłopakiem. Stanęliśmy pod drzwiami uroczego domu. Irlandczyk nawet nie zapukał, od razu wszedł do środka.

- Jest tu kto?! – zawołał chyba najgłośniej jak tylko mógł. Stałam za chłopakiem w niewielkim korytarzyku, którego ściany obite były ciemnym drewnem.

- Nareszcie jesteś! – powiedział sympatyczny damski głos.

Po chwili ukazała nam się jego właścicielka – mama Nialla. Kobieta natychmiast rzuciła się na szyję swojego syna i przytulała go przez dłuższą chwilę. Było widać, że bardzo tęsknią za sobą nawzajem. Dopiero po kilku minutach zauważyła, że oprócz Nialla w jej domu pojawiłam się jeszcze ja.

- Niall, może byś nas sobie w końcu przedstawił? – z uśmiechem zapytała kobieta i wysunęła dłoń w moją stronę. Blondyn zaprezentował mnie swojej rodzicielce, co bardzo mi odpowiadało. 

- Miło mi Cię poznać - stwierdziła, wciąż delikatnie ujmując moją dłoń - Dobrze zobaczyć Cię wreszcie inaczej niż na zdjęciach - zażartowała po chwili. 

- Też tak sądzę - odparłam z uśmiechem. Zdenerwowanie powolutku ustępowało, ale nie wiem czy byłam już w stanie składać w miarę logicznie brzmiące zdania.

Zanim na dobre weszliśmy do domu, zajęliśmy się wniesieniem do niego naszych dosyć sporych bagaży. Pokój Nialla znajdował się na piętrze, więc zaniesienie tam naszych walizek było nie lada wyczynem. Pomieszczenie, w którym mieliśmy mieszkać przez najbliższy tydzień było duże i przestronne, mimo że znajdowało się tam dosyć sporo mebli. Ściany pokryte były jasnoniebieską farbą. Po lewej stronie znajdowała się nieduża kanapa, a na wprost niej duże, dwuskrzydłowe okno. Światło wpadające przez nie do pokoju czyniło go znacznie przytulniejszym. Usiadłam na kanapie i uważnie przyglądałam się każdemu fragmentowi pomieszczenia. Horan stanął właśnie w drzwiach z drugą walizką w rękach. Postawił ją obok szafy i usiadł obok mnie.

- I co? Dalej przestraszona? – zapytał, przyciągając mnie do siebie.

- Nie. Miałeś rację, będzie dobrze – odparłam i przytuliłam się do chłopaka. - A gdzie reszta rodziny Horanów? – dodałam po chwili. 

Dotychczas poznałam tylko mamę chłopaka, jego tata i starszy brat Greg nadal byli dla mnie zagadką.

- Tata na zakupach, a Greg wpadnie dopiero na kolację.

Ta chwila spędzona z Niallem nie wiedzieć czemu, bardzo mnie uspokoiła. Teraz zaczynałam czuć się już jak jeden z członków klanu Horan. Podniosłam się z wygodnego mebla i ruszyłam do kuchni. Stwierdziłam, że jeśli dzisiaj na kolacji mają być wszyscy to mamie Nialla z pewnością przyda się w kuchni dodatkowa para rąk.

- Może Pani pomóc? – zapytałam, nieśmiało zaglądając do kuchni.

Kobieta posłała mi znad kuchenki ciepły uśmiech i udzieliła instrukcji. Niewiele później pod pretekstem pomocy do kuchni zawitał także Niall. Jego pomoc ograniczała się jednak tylko do podjadania.

Późnym popołudniem do domu przyjechał tata Nialla. Mężczyzna wszedł do kuchni, więc natychmiast, tym razem sama, przedstawiłam się. Męska część rodziny opuściła pomieszczenie, a ja spędziłam tam czas aż do wieczora.

Kiedy wszystko było już gotowe udałam się do niallowego pokoju, żeby się przebrać. Otworzyłam nierozpakowaną jeszcze walizkę i zaczęłam ją uważnie przeglądać w poszukiwaniu kosmetyczki i mojej ulubionej małej czarnej. W chwili gdy byłam już pomalowana, ubrana, a włosy zaczesane były w wygodny koczek, na parterze usłyszałam nieznane mi dotychczas głosy. Mogło to oznaczać tylko jedno – Greg z żoną właśnie przyjechali.

- Dobry wieczór wszystkim – powiedziałam, stojąc w wejściu do salonu. Nagle oczy rodziny zwróciły się w moim kierunku, a ich rozmowy ustały.

Paradoksalnie wcale mnie to nie zawstydziło czy przestraszyło. Wręcz przeciwnie. Pewna siebie wyciągnęłam dłoń w stronę nowoprzybyłych gości i grzecznie wyjaśniłam im kim jestem.

Usiedliśmy przy dużym, suto zastawionym stole. Oczy Nialla aż błyszczały, kiedy zerkał na te wszystkie domowe pyszności. Zazwyczaj takie rodzinne spotkania dłużą mi się niemiłosiernie. Tym razem było inaczej. Czułam się swobodnie i co dla mnie najważniejsze, pewnie. Dopiero późnym wieczorem goście opuścili dom.

Kiedy stół był już posprzątany, a naczynia pozmywane, udałam się na górę. Wygodnie rozsiadłam się na kanapie i z niechęcią spoglądałam na dwie gigantyczne walizki błagające o rozpakowanie. Już miałam zacząć wyjmować z nich nasze rzeczy, ale w pokoju pojawił się Niall. Miał ze sobą czerwone wino i dwa kieliszki.

- Skąd wiedziałeś, że tego mi dzisiaj trzeba? – rzuciłam do chłopaka.

- Zawsze wiem – odpowiedział i usiadł obok mnie.

Późną nocą wino się skończyło, a my zmęczeni jak nigdy, padliśmy w chłodną pościel, zasypiając niemal natychmiastowo.

Następnego dnia obudziliśmy się z Niallem dopiero koło południa. Po szybkim śniadaniu chłopak zabrał mnie na całodniowy spacer po swoim rodzinnym mieście. Mimo bezchmurnego nieba i gorących słonecznych promieni, upał nie dawał się we znaki. Delikatny, chłodny wiatr co jakiś czas muskał odkryte części mojego ciała i pozostawiał na nich ślad przyjemnego orzeźwienia.

Wizyta w ulubionej knajpce Nialla była elementem obowiązkowym. Zjawiliśmy się w niej po czternastej. Pora lunchu już prawie minęła, więc w lokalu byliśmy prawie sami. Zajęliśmy niewielki stoliczek w rogu sali. Blondyn wręczył mi menu, ale nie miałam zamiaru go otworzyć.

- Nic nie jesz? – zapytał wyraźnie zdziwiony.

- Zdaję się na Twój gust. Zamów mi to, co najbardziej lubisz –wyjaśniłam chłopakowi. Ten uśmiechnął się tylko pod nosem po czym zawołał kelnerkę i złożył zamówienie.

Danie wybrane przez chłopaka było pyszne, ale porcja zdecydowanie mnie przerosła. Mnie, ale Nialla już nie. Blondyn dokładnie wyczyścił swój talerz, a później zmiótł jeszcze to, co zostało na moim. Nie mam pojęcia, gdzie on to wszystko zmieścił.

Po smacznym obiedzie ruszyliśmy na dalszą część spaceru. Po drodze zaliczyliśmy jeszcze ze dwie cukiernie – lody, koktajle, ciastka całkowicie zapełniły mój żołądek.

W domu Państwa Horan zjawiliśmy się ponownie dopiero późnym wieczorem. Niall oczywiście skusił się jeszcze na kolację, ale ja nie byłam w stanie już nawet patrzeć na jedzenie. Chłopak został z rodzicami w salonie, a ja uznałam, że już najwyższy czas rozpakować walizki.

Kładąc ostatnią stertę ubrań na półce, poczułam tak doskonale znany mi dotyk w okolicach bioder.

- I co się tak skradasz? – zapytałam chłopaka.

On oszczędził sobie odpowiedzi, ale na mojej szyi pozostawiał coraz więcej ciepłych pocałunków. Błękitnooki odwrócił mnie przodem do siebie i przyparł mnie do drzwi szafy. Jego dłonie dotychczas spoczywały na moich ramionach. Teraz zaczęły zsuwać się w dół, dokładnie badając przy tym każdy kawałek mojego ciała. Chwycił końce mojej koszulki i bez ogródek po chwili rzucił ją za siebie. Również nie pytając o zgodę, uniosłam jego T-shirt, po czym upuściłam go na podłogę. Wsunęłam palec pod gumkę dresowych spodni blondyna i powoli, centymetr po centymetrze zaczęłam zsuwać je z jego bioder. Niewiele później Horan stał już przede mną w samych bokserkach. Jego usta zaczęły muskać coraz niżej położone partie mojego ciała. Ciepłe pocałunki składane były najpierw na szyi, potem na brzuchu, następnie tuż nad paskiem spodenek. Chłopak zaczął jednocześnie pozbawiać mnie ubrania i bielizny. Jego wargi znaczyły każde miejsce, po których zsuwały się ubrania. Ciepły oddech blondyna wyczuwalny na skórze ud doprowadzał mnie do szaleństwa.

Kiedy znów mogłam spojrzeć w oczy Horana, on chwycił moje prawe udo i założył je na swoje biodro. Oplotłam rękoma jego szyję. Dłonie chłopaka zsunęły się na moje pośladki, a moment później moja lewa stopa nieznacznie unosiła się nad ziemią. Wygodnie oplotłam więc nogami biodra chłopaka, a ten krok po kroku zbliżał się do niewielkiej kanapy. Nasze usta były aż nabrzmiałe od nieustających, zachłannych pocałunków.

Kiedy Niall usiadł na kanapie, ze mną na udach, zaczął błądzić dłońmi po moich plecach w poszukiwaniu zasuwek stanika. Gdy tylko je znalazł, ostatni element mojej garderoby natychmiast znalazł się gdzieś w pobliżu reszty ubrań.

Odsunęłam wargi od ust chłopaka i schodząc coraz niżej, całowałam jego szyję, ramiona, tors… Wsunęłam wiecznie zimne palce pod gumkę irlandzkich bokserek i zaczęłam zsuwać je z bioder chłopaka.

Stanęłam przed nim, blondyn przyciągnął mnie do siebie i ciepłymi pocałunkami obsypywał wrażliwy fragment skóry tuż pod brzuchem. Chcąc podroczyć sie z Niallem, zrobiłam dwa kroki w tył.

- Chodź po mnie – szepnęłam, wyciągając ku niemu dłoń. Niall niemal natychmiast znów znalazł się przy mnie. Mocno napierał na mnie swoim ciepłym ciałem, zmuszając mnie do kolejnych i kolejnych kroków w tył. W końcu za plecami poczułam chłodną ścianę.

- Mam Cię – powiedział pewnym głosem chłopak, kiedy już nie mogłam już cofnąć się nawet o milimetr. Blondyn uniósł mnie. Po raz kolejny byłam uwięziona. Uwięziona przez niego.

Irlandczyk na moment nieco się ode mnie odsunął, a gdy znów się zbliżył poczułam go w sobie. Odsypywałam jego twarz krótkimi muśnięciami, podczas gdy ruchy jego bioder dostarczały kolejnych dawek przyjemności. Oddawałam się mu w niemal całkowitej ciszy.

Przez otwarte na oścież okno do pokoju wpadały tylko wieczorne melodie koników polnych. Nasze oddechy stawały się coraz krótsze, na czoło występowały kolejne krople potu, a objęcia stawały się coraz ciaśniejsze. Uczucie gorąca zaczynało ogarniać coraz większą część mojego ciała, a mimo to na skórze aż roiło się od ciarek. Na moment oboje całkowicie straciliśmy oddech. Niall zwolnił tempo, spojrzał mi prosto w oczy i nieznacznie się uśmiechnął.

- Wiesz, właśnie trzymam na rękach cały swój świat – powiedział chłopak. Mimo że byliśmy już osobno, moje stopy wciąż znajdowały się nad ziemią.

- Kocham Cię – szepnęłam mu do ucha, po czym ujęłam jego twarz w dłonie i złożyłam na jego ustach czuły pocałunek.

W końcu jednak Horan postawił mnie z powrotem na ziemi. Stanęłam na podłodze, ale miałam wrażenie, że nie mam żadnej kontroli nad swoimi nogami.

Chłopak ponownie ubrał swoje bokserki i udał się pod prysznic. Rozłożyłam kanapę, ułożyłam na niej pościel, a kiedy łazienka już się zwolniła i ja poszłam się odświeżyć. Gdy ponownie zjawiłam się w pokoju, Niall jeszcze nie spał.

- Kocham Cię – powiedział po cichu i objął mnie ramieniem.

- Ja Ciebie też – odpowiedziałam z wielkim uśmiechem na ustach.

Chyba pierwszy raz w życiu te dwa słowa tak wiele dla mnie znaczyły. Przytuliłam się do chłopaka. Ciepło jego ciała w upalną letnią noc zastępowało kołdrę lepiej niż cokolwiek.