Rozdział 17.

Tyryry. 

Dodaję. Ciekawa jestem co powiecie. Mam nadzieję, że nie przesadzone. Dla mnie po prostu przyjemnie gorące. 

Poza tym jestem mega zaskoczona ilością komentarzy pod ostatnim wpisem! Dziękuję kochane! Jesteście cudowne! 

No nic - miłego czytania i dajcie znać jak mi poszło z tym rozdziałem. 

Buziaki ♥

______________________________________________________

Otworzyłam drzwi i oprócz mroźnego powietrza ogarnęło mnie niesamowite zaskoczenie.

- Niall? - tylko tyle udało mi się z siebie wydusić. Przez moje gardło nie było w stanie przejść nic więcej. Chłopak, nie czekając na zaproszenie przekroczył próg. Podszedł do mnie i po prostu przytulił.
- Tak się cieszę, że jesteś... - wyszeptałam mu wprost do ucha i odwzajemniłam uścisk. - Czemu nie dawałeś żadnego znaku życia? - zapytałam. Chłopak wypuścił mnie z uścisku, spojrzał na mnie i założył kosmyk moich włosów za ucho.

- Nie odzywałem się, bo stwierdziłem, że może faktycznie masz rację. Wmawiałem sobie, że nie będę tęsknił, że przecież sobie poradzę - zaczął blondyn poważnym tonem. - Nie mogłem się bardziej mylić. Każdej nocy nie umiałem zasnąć, nie obejmując Cię ramieniem. Nie pamiętam gorszych poranków, niż te pozbawione widoku Twojej śpiącej buźki. Tęsknię za tymi momentami, kiedy zaspana siadałaś przy kuchennym blacie i prześwietlałaś mnie tymi swoimi zielonymi oczami. Chciałbym wracać do domu, wiedząc, że rozsiądę się z Tobą na kanapie, obejrzymy jakiś film i zjemy pizzę. Zrozumiałem, że nie chcę tych wszystkich koncertów, nagrań, wywiadów, jeśli mam stracić Ciebie. Wiem, że nawaliłem, ale ty też nie zachowałaś się fair. Teraz jestem tu. Z Tobą. I błagam żebyś mi jeszcze raz zaufała. Żebyś znowu była moja. Żebyś pozwoliła mi dotrzymać każdej nowej obietnicy – przemowa chłopaka wprawiła mnie w jeszcze większe osłupienie niż sam jego widok.

- Tak bardzo za Tobą tęskniłam – odparłam i rzuciłam się chłopakowi na szyję, a chwilę później utonęłam w deszczu pocałunków.

- Chodź, pokażę Ci mój pokój.

Chłopak zdjął kurtkę i buty, położył plecak i ruszył za mną. Po wejściu do pomieszczenia został natychmiast zaatakowany przez mojego psa. Jamnik obwąchał chłopaka, zamerdał ogonem, po czym dał mu już spokój.

Blondyn usiadł przy mnie na łóżku. Stęskniłam się za nim w każdym tego słowa znaczeniu. Znów chciałam stracić oddech w jego ramionach. Usiadłam wiec na udach chłopaka i zaczęłam namiętnie całować jego usta i co jakiś czas składać krótkie pocałunki na jego szyi.
- Nie wyobrażasz sobie jak mi Ciebie brakowało - wyszeptał mi do ucha, drażniąc je swoimi wargami.

Jego dłonie w tym samym momencie wsunęły się pod mój sweter. Odsunęłam się od niego, pozwalając jego dłoniom wędrować ku górze i zabierać przy okazji moją część garderoby. W końcu w takiej sytuacji ciepły ciuch był zdecydowanie zbędny. Przesunął swoimi dłońmi po mojej talii i przyciągnął mnie do siebie. Znowu mnie pocałował, a potem jego ręce znalazły się na dole moich pleców.
- Nie uważasz, że Twoja koszulka też jest zbędna? – zaśmiałam się, kiedy on całował moje ramiona, jednocześnie zsuwając z nich ramiączka stanika.
- Yhm… – odmruknął tak, jakby nic do niego nie docierało.
Odsunęłam go od siebie i szybkim ruchem pozbyłam się jego t-shirtu, który wylądował na podłodze obok mojego swetra.
Chwilę potem chłopak pchnął mnie na łóżko i znalazł się nade mną. Schylił się napierając na mnie swoim ciałem i znów zaczął całować. Jego usta dotknęły zagłębienia między piersiami, później schodził coraz niżej. Zadrżałam, gdy poczułam ciepłe wargi w okolicach pępka.
- Widzę, że znasz już wiele moich czułych punktów – wymruczałam.
- Mam zamiar znaleźć je wszystkie – powiedział, a jego oddech wciąż łaskotał mój brzuch. Chłopak odważnie schodził coraz niżej. Chwilę później poczułam jego palce dotykające mojej rozpalonej skóry. Chwycił za gumkę dresowych spodni i bez pośpiechu zsunął je w dół. Podniósł się, złapał je za nogawki i rzucił za siebie. Leżałam przed nim w samej bieliźnie. Jeszcze.

Przygryzłam usta, widząc pożądanie w oczach Horana.
- Jesteś cudowna – wypowiedział to takim tonem, że nic więcej mi nie było trzeba. Niall zdjął ze swojego seksownego tyłka dżinsy. Zaśmiałam się, widząc jego wzorzyste bokserki, których…  po chwili już nie było. Zanim znów odnalazł moje usta, musiał pozbawić mnie majtek. Jego palce wodziły wzdłuż koronki bielizny. Zamknęłam oczy i czułam jak materiał wędruje w dół, za sprawą dłoni Horana. W drodze powrotnej jego usta zostawiły ślad najpierw na mojej łydce, później kolanie, przez chwilę czułam je po wewnętrznej stronie uda. Zacisnęłam dłonie, znów czując na ciele miłe ciarki. W końcu, kiedy cały szlak został pokonany, odnalazł moje usta i złożył na nich długi pocałunek. Wsunął jeszcze swoje dłonie pod moje plecy, odszukał haftki stanika i w końcu czułam jego ciepło całym swoim ciałem. Wywoływało to na mojej skórze ciarki i dreszcze. Objęłam jego biodra nogami, zbliżając jeszcze bardziej jego ciało do siebie. Położyłam dłoń na jego karku, pozwalając kontynuować wędrówkę jego warg. Moje usta zdążyły spierzchnąć od szybkich oddechów, które były koniecznością. Mocniej zacisnęłam ręce na jego ramionach i poczułam, że już mnie wypełnia. Niall próbował pochwycić moje usta, ale wtedy kompletnie stracilibyśmy oddech. Ciepło w dole brzucha zaczęło ogarniać całe moje ciało. Znów byłam jakby w gorączce, którą wywoływał i jednocześnie mógł wyleczyć jedynie Niall. Horan postanowił sobie chyba, że naznaczy ustami każde miejsce na mojej szyi i dekolcie. Obsypywał je ciepłymi pocałunkami, jednocześnie kołysząc nasze ciała w wybranym przez niego rytmie. Moje dłonie zaczęły zaciskać się coraz mocniej, jego biodra poruszały się w coraz szybszym tempie. Po raz kolejny zaczęłam tracić kontrolę nie tylko nad swoim oddechem, ale już nad całym ciałem. Nie byłam już w stanie muskać ustami policzków chłopaka. Odchyliłam głowę w tył. Z rozchylonych ust oprócz krótkiego oddechu zaczęły wydobywać się ciche jęki, stopniowo przechodzące w okrzyki. W końcu nasze głosy zaczęły się ze sobą mieszać i wypełniać pokój. Ciepło wypełniające ciało chłopaka dawało o sobie znać w postaci zabawnych rumieńców na policzkach i kroplach potu występujących jedna po drugiej na jego czoło. Temperatura naszych ciał osiągnęła punkt krytyczny, wszystkie mięśnie jednocześnie stały się napięte, a oddech całkowicie ustał. Biodra Nialla zaczęły zwalniać, a po chwili chłopak położył się obok mnie i odgarnął za ucho kilka niesfornych kosmyków. 
Wpatrywaliśmy się w siebie i próbowaliśmy uspokoić oddech. Nie umiałam przestać się uśmiechać. Znów miałam go przy sobie. Znów był tylko mój. Znów należałam tylko do niego.

- I co teraz? – spytałam wpatrując się w błękitne oczy chłopaka.

- Wiesz, jadąc do Ciebie nie miałem czasu nic przekąsić… - zaczął chłopak z nieśmiałym uśmiechem.

- Okej, okej, ale tym razem nie zamawiamy pizzy! – odpowiedziałam i cmoknęłam blondyna w czoło.

Podniosłam się z łóżka i zaczęłam z powrotem nakładać na siebie rozrzucone  na podłodze części garderoby.

- Ubieraj się przystojniaku! Idziemy zrobić sobie kolację – powiedziałam i rzuciłam w Nialla jego koszulką. Chłopak posłusznie nałożył na siebie swoje rzeczy i ruszył za mną do kuchni.

- Wyjedź ze mną do Londynu. Chcę Cię mieć przy sobie cały czas – Irlandczyk wyszeptał mi do ucha, kiedy zeszliśmy na dół. Mówiąc to, mocno objął moją talię.

Nie wiedziałam, co mam mu odpowiedzieć. Chciałabym, bardzo, ale przede mną jeszcze trzy miesiące ciężkiej pracy do matury. Poza tym, nie wiem czy poradziłabym sobie studiując w Londynie.

- Jutro zrobię sobie wagary i spędzimy cały dzień razem. Co ty na to? – zapytałam z uśmiechem, unikając kontynuacji tematu Londynu.

- Jestem za – stwierdził chłopak i cmoknął mnie w usta.

Usiadłam przy kuchennym stole. Znów razem z nim. Piłam herbatę i obserwowałam jak on zmiata z talerza przygotowane wspólnie kanapki. Niedługo po tym rodzice wrócili do domu. Widok Nialla nieco ich zaskoczył, ale przyzwyczaili się już do tego, że ich córka często ma jakieś dziwne przypadłości.

Resztę wieczoru spędziliśmy w moim pokoju. Leżeliśmy na łóżku i dyskutowaliśmy o tym, co będzie „kiedyś”. Cudownie się czułam zasypiając w jego ramionach. Bicie jego serca znów kołysało mnie do snu.

Następnego dnia zwlekliśmy się z łóżka dopiero o jedenastej. Zjedliśmy śniadanie i ruszyliśmy na miasto. Pokazywałam mu wszystkie miejsca, w których lubię bywać z przyjaciółmi. Mróz szczypał w policzki, ale nie przeszkadzało mi to. Wręcz przeciwnie, to uczucie pozwalało mi czuć, że żyję. Pozwalało mi cieszyć się każdą chwilą, po prostu być.

Późnym popołudniem wróciliśmy do mojego domu. Niall zabrał plecak i ruszył na lotnisko. Jego wzywały nagrania i koncerty, a mnie wołała nauka.

- Niedługo znów się zobaczymy. Nie wiem kiedy to będzie, ale umówmy się, że niedługo – powiedziałam do chłopaka wlepiając wzrok w jego niebieskie oczy.

- Najchętniej porwałbym Cię ze sobą do Londynu, wiesz? – szepnął chłopak i czule mnie pocałował.

- Leć już, taksówka czeka – odpowiedziałam.

Ostatni buziak i po raz kolejny byłam sama. Nie było go przy mnie, ale przecież cały czas jest we mnie, w moim sercu. Wiedziałam, że będę tęsknić, ale byłam pewna, że dzięki temu każde spotkanie stanie się jeszcze bardziej wyjątkowe.