Rozdział 15.

Jak na razie to chyba najdłuższy ze wszystkich rozdziałów! ;o Dodaję, mam nadzieję, że się spodoba. Może coś was zaskoczy, może nie - napiszcie mi, co sądzicie. 

Poza tym, znów dziękuję, że jesteście ze mną. Że komentujecie, że wchodzicie, że pytacie o nowe rozdziały.

I jeszcze jedno. Nie wiem czy to przypadek, ale ktoś ze Stanów regularnie wchodzi na mojego bloga. Jeżeli ta osoba to właśnie teraz czyta - proszę odezwij się w komentarzu. 

MIŁEGO CZYTANIA!

♥

_____________________________________________________

Kiedy rano otworzyłam oczy Nialla już przy mnie nie było. Wygramoliłam się z łóżka i nałożyłam na ramiona koszulę blondyna. Weszłam do kuchni, oparłam się o ścianę i obserwowałam jak mój chłopak krząta się po kuchni, przygotowując śniadanie.

- Dzień dobry! – powiedziałam, nadal stojąc w progu z wielkim uśmiechem na ustach.

- Dzień dobry! – rozbrzmiał radosny głos Irlandczyka. Zbliżyłam się do chłopaka i musnęłam jego wargi.

- Czemu tak wcześnie wstałaś? Nie taki był plan. Miałaś jeszcze spać, a ja miałem Ci przynieść śniadanie do łóżka – stwierdził z udawanym wyrzutem Niall.

- Obojętnie, gdzie zjem to śniadanie. Grunt, że z Tobą – odpowiedziałam i znów obdarowałam chłopaka ciepłym uśmiechem. Usiadłam przy wysokim kuchennym blacie i z przyjemnością obserwowałam dalszy ciąg „Kuchennych rewolucji” w wykonaniu Nialla Horana.

Kiedy stół był już nakryty i zapełniony różnymi pysznościami, zaczęliśmy jeść. Czułam się jakbym była w tym mieszkaniu już milion razy. Miałam wrażenie, że takie wspólne śniadania to już codzienność. Pragnęłam takiej rutyny z tym Irlandczykiem u boku.

- Masz jakieś plany na dzisiaj? Chciałam wpaść do Pauliny – zapytałam, przeżuwając kolejny kęs tosta.

- To się nawet dobrze składa, bo o trzynastej mamy wywiad w radiu. Nie będziesz przez ten czas sama – stwierdził Nialler, odkładając kubek aromatycznej kawy.

Resztę poranka spędziłam na wypakowywaniu i sortowaniu rzeczy. Po przyjeździe z Alp niektóre z nich zdecydowanie nadawały się już tylko i wyłącznie do prania.

- Chodź, zobacz, co znalazłem! – usłyszałam z salonu.

- Idę, idę – odpowiedziałam znad już prawie wypakowanej walizki.

Weszłam do salonu i usiadłam na kanapie obok Nialla trzymającego na kolanach laptopa. To, co na nim zobaczyłam całkowicie mnie zaskoczyło. Na stronie jakiegoś portalu plotkarskiego już widniały zdjęcia moje i Nialla pstryknięte gdzieś na lotnisku. Nad zdjęciami widniał oczywiście ogromny nagłówek krzyczący „Nowa dziewczyna Horana?”. Wpatrywałam się w ekran komputera i sama nie wiedziałam, co myśleć. Przecież muszę się liczyć z plotkami, mając tak sławnego chłopaka. Mimo wszystko dziwnie było oglądać swoje zdjęcie umieszczone na jakimś anglojęzycznym portalu.

Po chwili wstałam z kanapy i włożyłam na siebie coś bardziej wyjściowego niż piżama. Niall też doprowadził się do porządku, więc kilkanaście minut później opuściliśmy już mieszkanie. Chłopak zawiózł mnie przed kamienicę Pauliny.

- Zadzwonię jak skończymy – powiedział Horan, gdy wychodziłam z samochodu. Posłałam mu buziaka i ruszyłam w stronę docelowego adresu. Zadzwoniłam do drzwi, które niemal natychmiast się przede mną otwarły. Paulina nie zdążyła nawet nic powiedzieć, bo momentalnie rzuciłam się jej na szyję.

- Jak ja się za Toba stęskniłam! Nie widziałam Cię już chyba całe wieki! – krzyczałam na całe gardło, ciesząc się, że mam ją w końcu obok siebie.

- Jak mnie zaraz nie puścisz to mnie udusisz, głupku! – wypaliła Paulina, a ja jak oparzona wypuściłam ją już z uścisku.

Weszłyśmy do środka. Znów przypomniał mi się sylwester. Usiadłam na kanapie, która swego czasu służyła mi za łóżko i zaczęłam opowiadać Paulinie o wszystkim, od samego początku. O powrocie do Polski, o feriach w Alpach, o tym, że resztę ferii spędzam w Londynie.

Siedziałyśmy tak i gadałyśmy, a godziny płynęły w tempie ekspresowym.

– O kurde, dochodzi piętnasta, a na szesnastą muszę być w pracy. Muszę się ubierać! – wypaliła Paulina i niemal pobiegła do swojej szafy.

Korzystając z jej nieobecności zerknęłam na telefon. Żadnej wiadomości od Nialla. Zero oznak życia. Po pół godzinie Paulina była już gotowa do wyjścia, więc i ja musiałam się zwinąć z jej mieszkania. Pytanie, co mam teraz ze sobą zrobić? Jechanie do mieszkania Nialla było bez sensu, bo i tak nie miałam kluczy.

- To ja lecę, skarbie. Trzymaj się! – powiedziała Paulina i przytuliła mnie na pożegnanie.

- Jeszcze się zobaczymy, bez obaw! – wypaliłam pół żartem.

Nie mając innego wyboru wybrałam się na spacer po Londynie. Innymi słowy po prostu ruszyłam przed siebie. Nie znałam miasta, nie miałam pojęcia, gdzie mam iść. Po kilkudziesięciu minutach spaceru znalazłam się już w miejscu nieco mi znanym. Jakimś cudem trafiłam do centrum handlowego, które odwiedziłam kiedyś z Pauliną i El. Cóż, jak widać miałam więcej szczęścia niż rozumu.

Minęło kilka godzin. Na zewnątrz już zdążyło się ściemnić, a ja obeszłam już wszystkie możliwe sklepy. Zero odzewu od Nialla, mimo że dzwoniłam do niego setki razy. Zrezygnowana i podirytowana usiadłam na ławce. Non stop zerkałam na telefon. Wreszcie zabrzmiał dźwięk dzwonka.

- Cześć, już skończyliśmy! A ty jak tam? – zabrzmiał w słuchawce sympatyczny głos błękitnookiego.

- Fajnie. Ja? Cóż, żyję – powiedziałam głosem całkowicie pozbawionym jakiegokolwiek entuzjazmu.

- Coś się stało? Gdzie jesteś? U Pauliny? – zainteresował się Horan.

- Nie, nie jestem u Pauliny. Jestem… właśnie. Gdzie ja właściwie jestem? Poczekaj chwilę.

Nie miałam pojęcia jak nazywa się galeria, w której się znajdowałam. Ruszyłam więc na zewnątrz żeby się tego dowiedzieć. Kiedy wreszcie stanęłam przed budynkiem przekazałam nazwę galerii Irlandczykowi.

- Będę za piętnaście minut – poinformował mnie blondyn.

- Okej. Czekam – powiedziałam sucho do słuchawki.

Punktualnie, po kwadransie, samochód Nialla stanął przed galerią.

- No cześć – przywitał mnie ciepło Horan i cmoknął w policzek.

- Hej – w moim głosie wciąż entuzjazmu nie stwierdzono.

- Coś się stało? – zapytał chłopak.

- Nie, po prostu chciałabym być już w domu, zamówić pizzę i rozsiąść się przed telewizorem.

Nic nie odpowiedział. Po upływie kilkunastu minut byliśmy już w mieszkaniu Irlandczyka. Włożyłam na siebie dresowe spodnie, wygodną bluzę i usiadłam na kanapie obok chłopaka. Objadaliśmy się pizzą i oglądaliśmy głupie komedie.

- Powiesz mi w końcu, co się stało? Czy każesz mi to z siebie wyciągać siłą? – powiedział poważnie Niall.

- No bo co ja tu mam robić? Myślałam, że te dwa tygodnie zarezerwujesz tylko dla mnie. Nie mówię tu o całkowitym olaniu pracy, ale myślałam, że będziesz znikał tak na dwie, maks trzy godzinki i znowu do mnie wrócisz. A dziś? Sześć godzin wywiadu w radiu? No, błagam. Założę się, że jutro znowu pewnie masz jakieś próby, nagrania czy inne takie. Zgadłam?

Chłopak posmutniał i spuścił głowę. Pogładziłam dłonią jego policzek.

- Ja wiem, że teraz jest wasz czas i musicie ciężko pracować. I nie wiem… może powinnam wrócić do Polski?

Irlandczyk spojrzał na mnie z wyraźnym przerażeniem w oczach.

- Tak rzadko się widzimy, a ty już chcesz wyjeżdżać? I znowu będziemy się widywali tylko wieczorami na skypie? – Niall wyraźnie zaczynał się denerwować.

- I tak siedzisz cały dzień w studiu albo na próbach. Gdzie jutro nagrywacie?

- Nigdzie… jutro mamy próbę przed koncertem – powiedział Horan.

- Próba? Czyli pewnie wstaniesz rano, wrzucisz coś na ząb i wrócisz wieczorem? – zapytałam z niebywałą pewnością w głosie. Cisza. Nic nie odpowiedział. Odwróciłam się i ponownie zatopiłam wzrok w ekranie telewizora.

Nic nie mówiąc, siedzieliśmy tak dobrą godzinę. Nie przerywając ciszy wstałam z kanapy i ruszyłam w stronę łazienki. Strumienie ciepłej wody spływające po ciele były zdecydowanie najprzyjemniejszą rzeczą dzisiejszego wieczoru. Po wyjściu miałam zamiar iść prosto do sypialni, ale nie pozwoliły mi na to męskie ręce zaciskające się coraz ciaśniej wokół mojej talii.

- Jutro wrócę wcześniej i pójdziemy zjeść coś razem na mieście, co ty na to? – powiedział chłopak i położył swoją brodę na moim ramieniu.

- A wcześniej to o której? – zapytałam, wciąż pozostając nieugiętą.

- Siedemnasta maks? To jak, zgoda?

- Zgoda.

Odwróciłam się przodem do chłopaka i delikatnie muskałam jego wargi.

- A patrz, co dla Ciebie mam… - powiedział blondyn i sięgnął do tylnej kieszeni spodni. - Twoje własne klucze do mojego mieszkania!

- Zdecydowanie się przydadzą – stwierdziłam z uśmiechem na ustach.

- A teraz chodź już spać. Musisz być jutro w dobrej formie – chwyciłam chłopaka za rękę i pociągnęłam do sypialni. Znów mogłam spokojnie zasnąć w jego objęciach.

Następnego ranka obudziłam się sama w łóżku. Uśmiechnęłam się pod nosem i ruszyłam do kuchni z myślą, że tak jak wczoraj zobaczę w niej przygotowującego śniadanie Nialla.

Mocno się zdziwiłam, kiedy zamiast chłopaka, w kuchni zastałam jedynie karteczkę z napisem

„Przepraszam, musiałem już lecieć, a nie chciałem Cię budzić. Punkt siedemnasta wracam! Buziaki, N.”.

Westchnęłam pod nosem, bo co więcej mogłam zrobić? Przecież nie mogę od niego wymagać żeby rzucił wszystko i wszystkich i przybiegł do mnie. Zrezygnowana chwyciłam za telefon i zadzwoniłam do Pauliny.

- Hej słonko! Masz dzisiaj troszkę czasu? Może byśmy się zobaczyły? – zapytałam, udając niesamowitą radość i entuzjazm.

- Nie dziś, mam istne urwanie głowy w pracy. Wszyscy non stop czegoś ode mnie chcą. Innym razem – odpowiedziała Paulina.

Okej, praca, obowiązki, próbowałam dalej i wykręciłam numer El. Niestety, ale dziewczyna Louisa też miała już plany.

Przegryzając tosty z serem usiadłam przed komputerem. Całe szczęście moje przyjaciółki, które zostawiłam w Polsce też postanowiły poranek zacząć od sprawdzenia facebooka. Natychmiast namówiłam je na przerzucenie się na skypa i chwilę później widziałam już ich śliczne buźki na ekranie komputera.

Opowiedziałam im wszystko, co działo się ze mną przez pierwszy tydzień ferii. Mocno zdziwił je fakt, że teraz siedzę w domu sama, a nie z Niallem. W końcu do niego tu przyjechałam. Gadałyśmy przez kilka dobrych godzin. Potrzebowałam takiej rozmowy i poczułam się zdecydowanie lepiej z myślą, że zawsze, ale to zawsze mogę na nie liczyć. Kiedy dziewczyny już mnie opuściły, włączyłam telewizor i obejrzałam kolejny film z kolekcji Nialla.

Byłam znudzona i nie miałam nic do roboty, więc już o piętnastej zaczęłam się szykować. Na początek długa kąpiel, potem malowanie paznokci, układanie włosów… innymi słowy robiłam się na bóstwo.

Niewiele przed siedemnastą, gotowa do wyjścia, usiadłam w kuchni, kładąc przed sobą telefon. Minął kwadrans, pół godziny, godzina… Nic, Irlandczyk jakby zapadł się pod ziemię. Postanowiłam, że nie będę dzwonić. Przecież on powinien się odezwać i uprzedzić, że się spóźni.

Po dwóch godzinach czekania dotarło do mnie, że z dzisiejszego miłego wieczoru nici. Zrozumiałam, że aktualnie Niall nie jest w stanie pogodzić pracy i czasu dla mnie. Niewiele myśląc uruchomiłam komputer i zabukowałam bilet na najbliższy lot do Polski. Jutro o piętnastej wracam do siebie. 

________________________________________________________________________

A na koniec jeszcze raz wielkie dziękuję dla:

@pollietta95
 @pollystylinson

@Louis_wife_BRO
@peaceUNDlove

@agata_wolanska

@natalia89_sz

i wszystkich innych, którzy czytają.