Rozdział 13.

Już 13 rozdział. Mam nadzieję, że nie pechowy. 
Ciekawa jestem czy się wam spodoba. Napiszcie mi co myślicie, proszę. :)
Oczywiście, dziękuję ze wcześniejsze odwiedziny i komentarze.
Buziaki. ♥ 

_________________________________________________________

- Czas wstawać księżniczko - usłyszałam z samego rana.

Niewyraźnie odmruknęłam coś pod nosem i przewróciłam się na drugi bok. Niall jednak znał już niezawodny sposób na dobudzenie mnie – łaskotki. Jego dłonie przesuwały się po moim ciele doprowadzając mnie do niepohamowanego ataku śmiechu, graniczącego czasem z krzykiem.

- Dobra, dobra! Poddaję się! Już wstaję! – powiedziałam łapiąc oddech i uniosłam ręce w geście kapitulacji.

- No to szybki prysznic, ubierz się i schodź na śniadanie, bo za godzinę lecimy na stok – powiedział Niall i wyszedł z pokoju.

Nie miałam ochoty wyściubiać nosa spod ciepłej kołdry. Wiedziałam jednak, że przecież nie mogę odpuścić sobie żadnego dnia, który spędzam z tymi wariatami. Zrobiłam wszystko to, co kazał mi zrobić blondyn i pojawiłam się w jadalni. Wszyscy już w najlepsze zajęci byli śniadaniem. Nie pozostało mi nic innego jak dołączenie się.

Poranek zleciał mi ekstremalnie szybko, jak nigdy. Ani się obejrzałam a już siedziałam w samochodzie.

Gdy dojechaliśmy wysiadłam z pojazdu i już miałam skierować się w stronę bagażnika żeby zabrać narty, ale zobaczyłam, że wielka śnieżka zmierza w moim kierunku. Zorientowałam się w porę i zdążyłam uniknąć ataku. Znów podniosłam głowę i poczułam, że na moim policzku rozbija się właśnie śnieżna kulka.  

- Bingo! – krzyknął Harry szczerząc się jak nienormalny. Otrzepałam się ze śniegu i… i znów dostałam! Tym razem od Nialla. Schyliłam się, aby wziąć garść białego puchu.

– To oznacza wojnę! – krzyknęłam i rzuciłam śnieżką w stronę Irlandczyka. Chłopak jednak zrobił sprytny unik i zamiast niego chłodnym pociskiem oberwała El. Chwilę później wszyscy rzucaliśmy się śnieżkami i przewracaliśmy się w zaspy. Przypominaliśmy małe bałwanki – biały puch obkleił nas z każdej możliwej strony. Nasze zimowe szaleństwo sprawiło, że niemiłosiernie zmarzliśmy. Przed wejściem na stok postanowiliśmy jeszcze zajrzeć do pobliskiego lokalu, napić się ciepłej herbaty i trochę się ogrzać.

Narty założyliśmy dopiero przed trzynastą. Zaliczyliśmy kilka zjazdów, po czym już zaczęło się robić ciemno. Zjeżdżaliśmy jak długo się dało, ale natury nie daliśmy rady pokonać. Stok był co prawda oświetlony, ale widoczność i tak do najlepszych nie należała.

- Uwaga! – usłyszałam, gdy opuszczałam zaparkowany już pod naszym domem samochód. Zayn postanowił rozkręcić wojnę na śnieżki na nowo, więc rzucił jedną w Perrie. Spudłował, ale to wystarczyło. Wszyscy tylko czekali na moment, w którym znów będą mogli poczuć się jak małe dzieci wypuszczone pierwszy raz w życiu na śnieg!

Ukryłam się za samochodem i z ulepioną śnieżką w dłoni wypatrywałam jakiegoś celu. Ani się obejrzałam, a już sama zostałam celem. Niall zaczaił się za mną i wrzucił w piękną, ogromną zaspę. Leżeliśmy tak na lodowatej pierzynie i obsmarowywaliśmy swoje twarze śniegiem.

- DOBRA! KONIEC! – krzyknął Zayn. Nie miał szans – leżał właśnie zakopany w śniegu przez Louisa i Liama.

W kontakcie z ciepłym powietrzem wypełniającym wnętrze domu nasze, wysmarowane wcześniej śniegiem, twarze oblały się płomiennym rumieńcem.

- Jak nie będziemy chorzy to będzie dobrze – stwierdziła Danielle podziwiając swoją czerwoną twarz w lustrze.

- Nawet jak będę chory to i tak… WARTO BYŁO! – stwierdził z wyraźną dumą w głosie Harry. Nikt nawet nie myślał o tym żeby coś zjeść. Wszyscy momentalnie pobiegli do swoich pokoi, aby wziąć ciepły prysznic.

Ja jednak stanęłam w łazience i dopiero teraz dotarło do mnie jaką piękną, wielką wannę mam do dyspozycji. Nie zastanawiając się długo wypełniłam ją po brzegi gorącą wodą, a wlany płyn zamienił się w puszystą pianę przypominającą śnieżne zaspy, w których chwilę temu leżeliśmy. Ułożyłam się wygodnie opierając kark na brzegu wanny. Włosy spięte w kucyk na czubku głowy nie zakłócały mi tej chwili.

Do łazienki wszedł Niall.

– O przepraszam, nie wiedziałem, że tu jesteś! – powiedział zasłaniając oczy.

- Już się tak nie zasłaniaj. Jakby tu jeszcze było coś czego nie widziałeś. Nie krępuj się, prysznic jest Twój – stwierdziłam spoglądając na blondyna.

- Ale ta wanna jest duża… Znajdzie się tu dla mnie trochę miejsca? – zapytał chłopak, a jego wciąż zimne usta dotknęły mojej wyciągniętej szyi.

- Dla Ciebie zawsze – powiedziałam i posłałam chłopakowi ciepły uśmiech.

Chwilę później siedzieliśmy razem w wannie. Woda wciąż była gorąca, a chłopak odwrócony tyłem do mnie znajdował się pomiędzy moimi nogami, przez co mogłam je wygodnie opleść wokół jego bioder. Jego dłonie masowały moje stopy. Ja na przemian masowałam i całowałam jego szyję i barki.

Łazienka była już cała zaparowana, woda powolutku zaczęła stygnąć.

- Rozgrzany? Lecimy coś zjeść? – powiedziałam i spojrzałam na chłopaka pytająco. Posłał mi tylko ten swój łobuzerski uśmieszek i zaczął namiętnie całować moje usta. Pociągnął mnie za rękę, dając mi do zrozumienia, że chce abym teraz znalazła się przed nim. Nie sprzeciwiałam się. Jego dotyk był subtelny, ale zdecydowany. Usiadłam na udach Nialla, a on położył swoje dłonie na moich biodrach. Blondyn zaczął obsypywać moją szyję, dekolt i piersi drobnymi, gorącymi pocałunkami.

Nie mam pojęcia, co on w sobie ma, że tak na mnie działa. Jego dotyk zabierał mi siebie samą, ale najdziwniejsze w tym wszystkim jest to, że ja tego właśnie chciałam.  Chciałam tonąć w jego objęciach i pocałunkach. Chciałam należeć do niego. Chciałam być od niego zależna, czasem nazwałabym to wręcz uzależnieniem.

Zsunęłam jedną dłoń z ramienia na klatkę piersiową chłopaka, chcąc poczuć raz jeszcze jak bije jego serce.

- Należy do Ciebie – powiedział Niall i przerwał maraton pocałunków. Jeszcze nigdy nie słyszałam go tak poważnego. Spojrzał mi w oczy. Czułam, że ten wzrok przeszywa mnie na wylot, że właśnie czyta we mnie jak w otwartej księdze. Czułam, że kocha mnie właśnie taką, mnie. Czułam, że już nigdy nie chcę patrzeć w inne oczy. Chciałam już zawsze patrzeć w to niebo zamknięte w jego źrenicach. Tak, Niall jest moim osobistym niebem. Moim i tylko moim.

Chłopak uniósł do góry moje biodra, nie przestając mnie całować. Wiedziałam, że kiedy znów mnie opuści i pozwoli opleść jego biodra nogami, będę go już czuła w sobie.

Zrobił to i po raz kolejny ogarnęło mnie to cudowne uczucie. Po raz kolejny ogarnął mnie ON i całkowicie mną zawładnął. Blondyn kierował ruchami moich bioder. Byłam na górze, powinnam mieć nad wszystkim kontrolę, to ja powinnam nadawać rytm.

Nie umiałam, nie byłam w stanie. Tak naprawdę ruchy jego dłoni z małym udziałem moich bioder dostarczały nam kolejne i kolejne dawki przyjemności. Oparłam swój policzek na jego policzku. Na szyi czułam jego coraz krótszy oddech wymieszany z cichymi pojękiwaniami. Kolejny raz zaczęło ogarniać mnie to cudowne uczucie. Mięśnie zaczęły się napinać, a ilość ciarek na skórze była niezliczona. Moje ramiona coraz mocniej zaciskały się wokół ramion chłopaka. Palce mimowolnie zakrzywiły się, wbijając paznokcie w plecy Irlandczyka.

Po chwili cały ruch i zamieszanie ustało. Trwaliśmy w bezruchu łapiąc oddech. Rozkoszowałam się każdą sekundą spędzoną razem z nim. Ciepło jego ciała rozgrzewało mnie zawsze najmocniej i najskuteczniej. Nie potrzebowałam nic więcej. Miałam jego. W takich chwilach myślałam o nim jako o słodkim uzależnieniu. Każdemu życzę takich uzależnień.