Rozdział 4.

Wbiłam się gdzieś w tłum i kręciłam w rytm muzyki. Tańczyłam tak sama aż poczułam, że ktoś za mną stoi, a dłonie tej osoby spoczywają na moich biodrach. Instynktownie odwróciłam się, aby sprawdzić, kto postanowił się do mnie przyłączyć. Włosy z rozjaśnionymi końcówkami, błękitne oczy i słodki uśmiech. Niall. Stanęłam jak wryta.

- I co? Teraz sprawdzasz jak ruszam się poza grą? – zapytałam nadal sprawiając pozory, że moje ego jest zdruzgotane porażką.

- Nie. Teraz po prostu tańczę z fajną dziewczyną, która udaje wielce obrażoną. W sumie to nie wiadomo nawet za co. To jak? Dalej jesteś na mnie zła czy mogę już z Tobą potańczyć? Jeśli to takie konieczne to możemy nawet iść zagrać jeszcze raz, dam Ci fory, wygrasz i będzie po sprawie. To jak?

Chłopak mówiąc to miał tak cudownie słodką minę, że nie potrafiłam już dłużej wytrzymać. Wybuchłam śmiechem i podałam chłopakowi dłoń.

- Zgoda – udało mi się wymówić pomiędzy kolejnymi atakami śmiechu. 

Nigdy w życiu nie bawiłam się tak dobrze, jak w tamten wieczór. Tańczyliśmy, gadaliśmy, śmialiśmy się. Czułam jakbyśmy znali się całe wieki, a nie kilka godzin. W końcu wybiła północ. Z kieliszkami szampana w dłoniach wszyscy ruszyli na taras, aby podziwiać fajerwerki nad Londynem. Widok był przecudowny, ale grudniowa pogoda dawała o sobie znać. Lodowaty wiatr przeszywał moją sukienusię na wskroś, co powodowało, że trzęsłam się jak osika. 

- Zimno Ci? Chcesz wrócić do środka? – zapytał stojący obok Niall.

- Nie, nie. Wszystko okej. Trochę tu chłodno, ale spokojnie, przeżyję – powiedziałam i próbowałam się uśmiechnąć, aby potwierdzić swoją wypowiedź, ale niestety zamiast tego zaczęłam szczękać zębami z zimna. Chłopak tylko się roześmiał i mocno mnie przytulił. Wsunęłam ręce pod jego marynarkę, żeby je ogrzać. Reakcja Horana jednoznacznie wskazywała na to, że były mocno wychłodzone. 

- O Boże, coś ty robiła z tymi rękami? Przecież ja właśnie poczułem kostki lodu na plecach – powiedział patrząc się na mnie wielkimi oczyma. Tym razem udało się odpowiedzieć uśmiechem. Niall zarządził jednak, że wracamy do środka. W domu kręciło się teraz tylko kilka osób, wreszcie zrobiło się tu chociaż troszeczkę ciszej. 

- Zostajesz na noc? – zagadnął mnie chłopak jak gdyby nigdy nic.

- A co to w ogóle za pytanie?

- Bo jeśli zostajesz, to śpisz u mnie – jego uśmiech w tym momencie zajmował całą twarz.

- Taki wielki dom, a dla mnie nie znajdzie się osobny pokój. Słabiutko, słabiutko – powiedziałam uśmiechając się równie szeroko.

- Oj, tak mi przykro, ale wszystkie są już zajęte. Masz do wyboru albo spanie na kanapie w salonie albo u mnie na genialnie wielkim, królewsko wygodnym łóżku. Skoro jednak tak bardzo lubisz kanapy to przecież nie będę Cię zatrzymywał – mówiąc to, nie patrzył się na mnie, ale ja obserwowałam go bardzo dokładnie. Uśmiechał się łobuzersko cały czas. Widać, że droczenie się ze mną sprawiało mu dziką radość. 

- To wielkie łóżko jednak bardziej do mnie przemawia – powiedziałam nie ukrywając zadowolenia.  – Ej, przecież my nawet nie złożyliśmy sobie życzeń noworocznych! – krzyknęłam jak głupia i rzuciłam się chłopakowi na szyję – Spełnienia marzeń, Niall! Wszystkiego najlepszego w 2013! – ucałowałam policzek chłopaka. Odsunęłam się i spojrzałam na niego. Patrzył się na mnie jakby nie bardzo wiedział, co się dzieje i dlaczego w ogóle składam mu życzenia. 

– Wszystkiego najlepszego, wszystkiego najlepszego… - szepnął Niall i poczułam ciepło jego ust na swoich wargach. Nie wiem jak długo staliśmy tak objęci, nie odrywając się od siebie. Czułam się jakbym była w jakimś transie. Nie należałam wtedy do rzeczywistości, wtedy należałam tylko do niego. Miał mnie w garści.