Rozdział 8.

Dziś króciutko. Chciałabym wiedzieć co myślicie, więc jeżeli czytacie to piszcie. 

Z góry dziękuję.

_____________________________________________________

Następne dni mijały szybko, intensywnie i przyjemnie. Spędzałyśmy je w takim gronie jak na kręgielni, czasem przyłączali się jeszcze Zayn z Perrie i Liam z Danielle, czasami odwiedzał nas znudzony wszystkim Harry. Dzień powrotu do Polski zbliżał się nieubłagalnie. Nie lubiłam pożegnań, więc poprosiłam Paulinę żeby nikomu nie mówiła kiedy wyjeżdżam. Postanowiłam, że postawię ich przed faktem dokonanym. Sobotę spędziłyśmy znowu wśród tych pozytywnie zakręconych ludzi. Wróciłyśmy do domu wcześniej, bo musiałam spakować wszystkie swoje rzeczy do walizki. Jej rozmiar pozostał bez zmian. Przybyła tylko sukienka. Tak naprawdę ten tydzień zostawił mi nie tylko sukienkę. W głowie miałam tonę przeżyć i milion pozytywnych wspomnień. 

Późnym niedzielnym popołudniem znalazłam się już na katowickim lotnisku. Szczęśliwa, bo stęskniłam się za moimi przyjaciółmi i rodziną. Z łamiącym się sercem, bo opuściłam miasto moich snów i zostawiłam w nim najcudowniejszych ludzi na ziemi. Pozostawiłam tam też chłopaka, którego uwielbiałam jak nikogo innego na świecie. Dopiero w drodze dotarło do mnie, że pewnie znienawidzą mnie za to, że wyjechałam bez pożegnania. Wróciłam do domu i załamała mnie moja własna głupota. Oczywiście pierwszą rzeczą, jaką zrobiłam po powrocie było zdanie relacji z wyjazdu moim przyjaciółkom. Zrobiło się naprawdę późno. Miałam już wyłączyć komputer, ale ktoś zadzwonił do mnie na skypie. W pierwszej chwili myślałam, że to Paulina chcąca się dowiedzieć jak mi minął lot i jak moje samopoczucie. 
Myliłam się. Gdy odebrałam połączenie i na ekranie ukazała się twarz Nialla, wbiło mnie w fotel. Był wyraźnie smutny, rozczarowany i przygnębiony. Przesiedzieliśmy kilka minut w ciszy gapiąc się w okno skype’a. 
- Przepraszam – powiedziałam, kiedy doszłam już do siebie. Gadaliśmy do czwartej nad ranem, ale dzięki temu wszystko sobie wyjaśniliśmy. 
Od tamtej pory każdy wieczór spędzałam przy komputerze z niecierpliwością oczekując kolejnego połączenia z Irlandczykiem. W końcu ferie tuż-tuż. Kto wie, może znów spędzę je w Londynie?